ΤΟ ΠΑΡΟΝ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

                             Γιώργου  Κασιμάτη στον Παναγιώτη Τζαννετάτο.

1.   Φαίνεται πως υπάρχει διχασμός στις τάξεις των συνταγματολόγων αναφορικά με το αν η Βουλή της μίας μέρας που συγκροτήθηκε μετά από τις εκλογές του Μαΐου του 2012, αποτελεί κοινοβουλευτική περίοδο ή όχι. Τι ισχύει τελικά;

             Δεν γνωρίζω, αν υπάρχει διαφωνία μεταξύ των συνταγματολόγων. Το θεωρώ μάλλον απίθανο, γιατί το Σύνταγμα είναι σαφέστατο. Παραπέμπω δε τόσο τους συναδέλφους, όσο και κάθε τρίτο στη «Διατύπωση Γνώμης» μου, που έγραψα (όχι επαγγελματικά) για να κατατεθεί στη Βουλή και έδωσα για αυτό το σκοπό στο βουλευτή κ. Κουρουμπλή. Η Γνωμάτευση αυτή αναρτημένη στην ιστοσελίδα μου www.KassimatisDimokratia. gr.

             Σύμφωνα, λοιπόν, με την ήδη διατυπωμένη γνώμη μου, δεν μπορεί να θεμελιωθεί άποψη ότι τα ποινικά αδικήματα που διεπράχθησαν από  μέλη των κυβερνήσεων της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου (4.10.2009 μέχρι και την 5.5.2012, παραμονή των επόμενων βουλευτικών εκλογών) παρεγράφησαν. Και τούτο, γιατί το Σύνταγμα είναι σαφές και ως διατύπωση και ως νόημα. Παραθέτω τις σχετικές διατάξεις, που μπορεί να καταλάβει και ο μη νομικός. Άρθρο 86 § 1: «Η Βουλή έχει το δικαίωμα να κατηγορεί, σύμφωνα με τους νόμους για την ευθύνη των Υπουργών, όσους διατελούν ή διατέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης και τους Υφυπουργούς στο αρμόδιο για το σκοπό αυτό δικαστήριο». Άρθρο 86 § 3 εδ. ε: «Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Είναι, επομένως, ξεκάθαρα διατυπωμένο ότι τα αδικήματα δεν «παραγράφονται» (λάθος λέγεται «παραγραφή», γιατί η σωστή ονομασία είναι: «αποσβεστική προθεσμία») με το τέλος της επομένης βουλευτικής περιόδου, αλλά με το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της επόμενης  βουλευτικής περιόδου. Πρέπει, δηλαδή, για να «παραγραφούν» τα ποινικά αδικήματα της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου, η επόμενη βουλευτική περίοδος να λειτουργήσει πραγματικά τις δύο πρώτες τακτικές συνόδους της χωρίς να ασκηθεί κατηγορία από τη Βουλή. Επομένως, για την υπόθεση Παπακωνσταντίνου: τα ποινικά αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ο πρώην υπουργός ότι τέλεσε κατά τη βουλευτική περίοδο (4.10.2009 – 5.5.2012), για να «παραγράφουν», θα έπρεπε να περάσουν από την αμέσως επόμενη βουλευτική περίοδος οι δύο πρώτες τακτικές Συνοδοί της. Αυτό, όμως, ήταν απολύτως αδύνατο, αφού η επόμενη βουλευτική περίοδος που άρχισε τυπικά στις 6.5.2012 και έληξε τυπικά στις 16.6. 2012 (παραμονή της ημερομηνίας των επόμενων εκλογών), λειτούργησε μόνο δυο ημέρες. Δεν μπορούσε δε να λειτουργήσει παραπάνω, σύμφωνα με το Σύνταγμα, γιατί δεν μπόρεσε να στηρίξει κυβέρνηση πλειοψηφίας, οπότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν υποχρεωμένος να τη διαλύσει και να προκηρύξει νέες εκλογές –όπως και το έπραξε. Στις δύο ημέρες (τρεις συνεδριάσεις) που μπόρεσε η Βουλή να λειτουργήσει σύμφωνα με το Σύνταγμα, ανακοινώθηκαν τα ονόματα των εκλεγέντων βουλευτών, έγινε η ορκωμοσία τους και εκλέχτηκε το προεδρείο της Βουλής. Για να είχαν παραγραφεί τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ο κ. Παπακωνσταντίνου, θα έπρεπε η Βουλή να λειτουργήσει πραγματικά δύο συνόδους, η κάθε μια από τις οποίες δεν μπορούσε, σύμφωνα με το Σύνταγμα, να διαρκέσει λιγότερο από πέντε μήνες.

             Σύμφωνα με τα παραπάνω και με τα επιχειρήματα που εκθέτω στη γνωμάτευσή μου, δε βλέπω καμιά νομική δυνατότητα να υποστηριχθεί ότι τα αδικήματα της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου έχουν παραγραφεί

3.    Για ποιο λόγο ορκίστηκε η συγκεκριμένη Βουλή; Θα ήταν δυνατό να είχαν προκηρυχθεί αμέσως εκλογές, εφόσον έγινε σαφής η αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης;

             Από τη στιγμή που υπήρχε, έστω και ελάχιστος χρόνος από την ημερομηνία της σύγκλησής της, (που είχε προσδιοριστεί με το διάταγμα διάλυσης της προηγούμενης βουλευτικής περιόδου), μέχρι την ημερομηνία της διάλυσής της, έπρεπε να λειτουργήσει για να υπολογίζεται ως νέα βουλευτική περίοδος (η ΙΔ΄) που δε λειτούργησε. Όμως, για την αποσβεστική προθεσμία («την παραγραφή» όπως κοινώς λέγεται), απαιτείται και η πάροδος των δύο πρώτων Συνόδων, οι οποίες δεν μπορούσαν να γίνουν λόγω του Συντάγματος.

6.     Μια ενδεχόμενη παραγραφή τι θα σημάνει για το πολιτικό σύστημα; Η Δικαιοσύνη είναι σε θέση να σηκώσει το κόστος που της αναλογεί;

Μια δικαστική απόφαση που θα θεωρούσε ότι τα αδικήματα της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου έχουν παραγραφεί δε θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν σκανδαλώδης. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ένα δικαστήριο έκαμε «λάθος», όταν η διατύπωση του Συντάγματος είναι σαφής, χωρίς να αφήνει αμφιβολία, για το νόημα της και, μάλιστα, όταν πρόκειται για αποσβεστική προθεσμία, που απαιτεί ότι η Βουλή θα πρέπει, για να έχει τη δυνατότητα να ασκήσει την αρμοδιότητά της για τη δίωξη Υπουργών, να έχει στη διάθεσή της πραγματικό χρόνο τουλάχιστον δύο Συνόδων των πέντε μηνών. Η υπόθεση έγερσης κατηγορίας κατά Υπουργού είναι πολύ σοβαρή, για να αφαιρέσομε αυθαίρετα τις δύο συνόδους. Είναι γνωστή, άλλωστε, η κριτική που ασκείται κατά της συνταγματικής ρύθμισης, η οποία έπρεπε να προβλέπει πολύ μεγαλύτερο χρόνο από τις δύο Συνόδους, για να μπορούν να διαπιστωθούν όλα τα τυχόν ποινικά αδικήματα και για να μη μένουν ατιμώρητοι οι επίορκοι Υπουργοί. Είναι δυνατόν, επομένως, να μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι πρέπει να αφαιρέσομε από τη δυνατότητα άσκησης κατηγορίας και τις δύο Συνόδους που απαιτούνται για την έγερση κατηγορίας, ώστε να μένουν ατιμώρητα όλα τα κολάσιμα αδικήματα που διαπράττουν οι Υπουργοί; Αν βγει τέτοια δικαστική απόφαση, θα τη δούμε από κοντά.

 Το Παρόν, Κυριακή 03/11/2013, σ. 12.