ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΚΥΡΟΤΗΤΕΣ

 

Α. ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  ΚΑΙ ΣΥΝΑΨΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

 

Ι. Η αδιαφάνεια, η έλλειψη ενημέρωσης των οργάνων του πολιτεύματος και της εκπροσώπησης του κράτους ως προς την  προπαρασκευή και τη σύναψη των Συμφωνιών.

 1. Πλήρης αδιαφάνεια, χωρίς επίσημη ενημέρωση των κατά το Σύνταγμα κορυφαίων οργάνων του πολιτεύματος και της διεθνούς εκπροσώπησης της Χώρας ( του Λαού ως φορέα της λαϊκής κυριαρχίας,  της Βουλής, του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Υπουργικού Συμβουλίου και του Υπουργείου Εξωτερικών) για το κρισιμότερο πρόβλημα της Χώρας τουλάχιστον από τη δικτατορία και εδώ. Η υποχρέωση διαφάνειας και ενημέρωσης, ασφαλώς, δεν περιλαμβάνει τη γνωστοποίηση των λεπτομερειών εκείνων των διαπραγματεύσεων που δεν πρέπει, για το δημόσιο συμφέρον του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος, να γνωστοποιηθούν. Περιλαμβάνει, όμως, τους βασικούς άξονες του προβλήματος και αντικειμένου των διαπραγματεύσεων, όπως είναι  η ενημέρωση: για τη οικονομική κατάσταση με περιγραφή των αναγκών που πρέπει να καλυφθούν με χρηματοδότηση, για τις εναλλακτικές λύσεις  ως προς την οικονομική κάλυψή τους, για τις εναλλακτικές μορφές και κατηγορίες δανεισμού κ.λπ.

2. Καμιά επίσημη ενημέρωση των κορυφαίων οργάνων του πολιτεύματος και της κατά το Σύνταγμα διεθνούς εκπροσώπησης της Χώρας για τις θεμελιώδους σημασίας και κρίσιμες για την Ελλάδα συζητήσεις του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το 2009 και ακολούθως Πρωθυπουργού με τους μετέπειτα Δανειστές και τα αρμόδια όργανά τους, που  άρχισαν από το 2009 και κατέληξαν στις συμφωνίες δανεισμού του Μαΐου του 2010.

3. Καμιά ενημέρωση της Βουλής και του ευρύτερου κοινού μέσω του  ραδιοτηλεοπτικού και του έντυπου τύπου: ως προ την πραγματική εικόνα των οικονομικών αναγκών της Ελλάδας, αν είχε ή δεν είχε δυνατότητες άντλησης εσόδων από ελληνικές πηγές (π.χ. αξιοποίησης εθνικών πηγών), αν και γιατί χρειαζόταν η Χώρα δανεισμό, ποιες δυνατότητες δανεισμού είχε η κυβέρνηση (εσωτερικού ή εξωτερικού δανεισμού, από κράτη ή από τις αγορές κ.λπ.), ως προς το πια τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε κατηγορίας δανεισμού ή εξεύρεσης άλλης πηγής εσόδων και, τέλος, ως προς το ποιες συγκεκριμένα ανάγκες θα κάλυπτε ο δανεισμός. Ειδικότερα, θα έπρεπε να υπάρξει ενημέρωση, αν ο δανεισμός θα κάλυπτε βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης του πληθυσμού  ή ανάγκες εθνικής άμυνας και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας ή ανάγκες κάλυψης κινδύνων του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος ή αν θα ήταν μια αρωγή της Ελλάδας προς την ΕΕ στο πλαίσιο και οικονομικών υποχρεώσεων της υποχρέωσής της ως κράτους-μέλους της. Επίσης, θα έπρεπε να υπάρξει ενημέρωση, γιατί έπρεπε να επιδιωχθεί ο δανεισμός, που τελικά πραγματοποιήθηκε, από το ΔΝΤ και την Ευρωζώνη με τους κατά πολύ βαρύτερους και παράνομους όρους, που παραβίαζαν τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της δημοκρατικής αρχής, ενώ η Ελλάδα, μέχρι τον Απρίλιο του 2010,  μπορούσε να δανειστεί από κράτη ή από τις αγορές με ελαφρότερους και νόμιμους όρους. Δεν εξηγήθηκε ποτέ στη Βουλή και στο Λαό, γιατί τα spreads εκτινάχθηκαν τον Απρίλιο του 2010, ενώ δεν έγινε καμιά αλλαγή το μήνα αυτό στην οικονομική κατάσταση και στη φερεγγυότητα της Ελλάδας. Η όποια οικονομική κατάσταση υπήρχε τότε ήταν η ίδια ή μπορούσε να προβλεφθεί από το 2008.

4. Καμιά σαφής ενημέρωση του ελληνικού λαού και της Βουλής για την πλήρη αντίθεση του προεκλογικού λόγου του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πριν από τις εκλογές του 2009, με τον οποίο διαβεβαίωνε τους εκλογείς ότι υπάρχουν επαρκείς οικονομικοί πόροι της Ελλάδας για καλή οικονομική κατάσταση, και του μετεκλογικού λόγου του ιδίου ως Πρωθυπουργού, με τον οποίο δηλωνόταν με τα σκοτεινότερα χρώματα ότι η Χώρα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού και ο δανεισμός που τελικά επιβλήθηκε ήταν μονόδρομος. Αυτή δε η αντίθεση υπάρχει και πριν από τις εκλογές που τον ανέδειξαν Πρωθυπουργό, όταν διαβεβαίωνε το εκλογικό σώμα ότι «υπήρχαν λεφτά», ενώ προσπαθούσε να πείσει το ΔΝΤ να δανείσει την Ελλάδα με τους γνωστούς όρους. Καμιά, επίσης, ενημέρωση και για τις μεταβολές (νόθευση) των στατιστικών δεδομένων της οικονομίας.

5. Η επίσημη ανακοίνωση για την ανταπόκριση της Ευρωζώνης στο αίτημα της Ελλάδας έγινε με την από  11.4.2010 «Δήλωση για τη Στήριξη της Ελλάδας από τα Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης», κατά τον ίδιο χρόνο εκτίναξης και των spreads, που απέκλειαν το δανεισμό από τις αγορές. Η επίσημη αυτή ανακοίνωση έγινε, όμως, χωρίς ενημερωτική ανάλυση στο λαό και στη Βουλή. Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναφορά στη Δήλωση ότι οι όροι της λεόντειας σύμβασης «είχαν συμφωνηθεί». Άρα, η υποβολή του αιτήματος δανεισμού, οι συζητήσεις και η συμφωνία έγινε πριν αρχίσει η αδυναμία δανεισμού από τις αγορές.  Συγκεκριμένα, είχαν συμφωνηθεί οι εξής βαρύτατοι όροι: η παραίτηση από τις ασυλίες και την εθνική κυριαρχία, η δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας, η επιβολή του «Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής για την Ελλάδα» (και όχι δημοσιονομικής προσαρμογής», που θα ήταν, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, δικαιολογημένο), η επιβολή, δηλαδή, ενός οικονομικού προγράμματος που δέσμευε καθολικά την οικονομία και την οικονομική πολιτική της Χώρας, η επιβολή των μέτρων που παραβίαζαν τα δικαιώματα του ανθρώπου και την εθνική κυριαρχία και, τέλος, η υπαγωγή των συμφωνιών στο αγγλικό δίκαιο, που σήμαινε την πλήρη έλλειψη προστασίας του οφειλέτη βάσει του διεθνούς δικαίου και του ηπειρωτικού ιδιωτικού δικαίου.

6. Καμιά επίσημη ενημέρωση των συνταγματικών οργάνων του πολιτεύματος (λαού, Βουλής, Προέδρου της Δημοκρατίας, Υπουργικού Συμβουλίου, Υπουργείου Εξωτερικών) δεν έγινε για το κρίσιμο αντικείμενο της κατάρτισης του «Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής», που δέσμευσε ολοκληρωτικά την οικονομία και την οικονομική πολιτική  της Ελλάδας. Δεν έγινε, επίσης, καμιά επίσημη ενημέρωση για την κατάρτιση, την όποια «διαπραγμάτευση» και την ένταξη του εν λόγω Προγράμματος στις δανειακές συμβάσεις, ούτε για τις εργασίες του Κλιμάκιου της Τρόικας και του Υπουργείου Οικονομικών της Ελλάδας για την κατάρτιση του εν λόγω «Προγράμματος». Σύμφωνα με την «Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – Γενική Διεύθυνση Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων», που είδε το φως στις 26.5.2010, χωρίς, όμως, να παρουσιαστεί και να αναλυθεί από την Κυβέρνηση στη Βουλή και τα ΜΜΕ στο λαό,  κλιμάκιο της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ (πρόκειται για την πρώτη συγκρότηση δράσης της Τρόικας) ήλθε στην Αθήνα στις 24.4.2010 και παρέμεινε μέχρι τις 3.5.2010, για να συντάξει σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας το «Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής», που θα αποτελούσε το ουσιαστικό μέρος της όλης δανειακής σύμβασης, η οποία  περιέλαβε  πλήθος επιμέρους συμβάσεων.

 7. Καμιά ενημέρωση δεν υπήρξε κατά το προπαρασκευαστικό στάδιο σχετικά με την ανάθεση της σύνταξης της δανειακής σύμβασης στη δικηγορική εταιρεία του Λονδίνου  Slaughter & May, η οποία ενήργησε κατ’ εντολήν των δανειστών και με δαπάνη της Ελλάδας. Δεν ανακοινώθηκε ούτε ότι ανατέθηκε η όλη υπόθεση στην εν λόγω ιδιωτική εταιρεία, ούτε γιατί προτιμήθηκε αυτή και όχι οι νομικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωση και των 16 κρατών μελών της Ευρωζώνης Σύνταξη από το δικηγορικό γραφείο Λονδίνου, δεδομένου ότι η πάγια πρακτική ήταν και είναι, οι διεθνείς συμβάσεις των κρατών να συντάσσονται και να ελέγχονται νομικά από τις νομικές υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών. Δεν ανακοινώθηκε,  επίσης, ούτε η αμοιβή, που θα επιβάρυνε το ελληνικό Δημόσιο.

8. Καμιά γνώση δεν απέκτησε το κοινό από τα ΜΜΕ και τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, ούτε έγινε επαρκής ενημέρωση της Βουλής και σχετική συζήτηση σχετικά με το νομικό σύστημα των συμφωνιών δανεισμού και των διαδικασιών σύναψης των σχετικών συμβάσεων που θα ακολουθούνταν, ούτε οι δυνατότητες και οι λόγοι των αντίστοιχων επιλογών. Συγκεκριμένα, δεν έγιναν γνωστά τα ακόλουθα: (α) αν οι συμβάσεις θα κατετίθεντο για επικύρωση στη Βουλή, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα, με ποια συνταγματική διαδικασία και πλειοψηφία (του άρθρου 36 ή του άρθρου 28 του Συντάγματος) θα επικυρώνονταν ή αν δε θα επικυρώνονταν και γιατί× (β) ότι θα ακολουθείτο σύστημα πολυμερούς συμφωνίας και διμερών συμφωνιών, γιατί και με πιες συνέπειες (ευνοϊκές ή δυσμενείς για την Ελλάδα) και με ποιες υποχρεώσεις και δικαιώματα της Ελλάδας θα υπογράφονταν οι διμερείς συμφωνίες και η πολυμερής σύμβαση× (γ) ότι θα εντασσόταν στην πολυμερή σύμβαση δανεισμού και πολυμερής σύμβαση μεταξύ των δανειστών μας της Ευρωζώνης που θα δέσμευε και την Ελλάδα, αλλά χωρίς τη συμμετοχή της.

9. Το περιεχόμενο των συμφωνιών δεν παρουσιάστηκε ποτέ επισήμως και σε ειδική συνεδρία στη Βουλή, ούτε δόθηκε για Δημοσια διαβούλευση ή ενημέρωση. Συγκεκριμένα: (α) οι όροι των συμβάσεων δεν παρουσιάστηκαν, ούτε αναλύθηκαν, ούτε αιτιολογήθηκε η αποδοχή τους στη Βουλή ή σε μεγάλα ΜΜΕ (β) δεν ανακοινώθηκε επισήμως, ποια ήταν τα οικονομικά στοιχεία του δανεισμού (επιτόκιο, δαπάνες και καθαρό ποσό δανείου)× (γ) τα κείμενα προς υπογραφήν και μετά την υπογραφή τους δε μοιράστηκαν επισήμως ποτέ, ούτε στη Βουλή, ούτε στον τύπο× (δ) η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 8.5.2010, που περιείχε τις πρωτοφανείς στην ιστορία των διεθνών συμβάσεων όρους δέσμευσης του κράτους (την ολοκληρωτική παραίτηση από τις ασυλίες και την εθνική κυριαρχία, την καθολική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, παρούσας και μελλοντικής, την επιβολή του αγγλικού δικαίου, το μονομερές προνόμιο των δανειστών να μεταβιβάζουν σε τρίτες χώρες και εταιρείες τα δικαιώματά τους από τη σύμβαση με άμεση απειλή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και τους λοιπούς λεόντειους όρους)  όχι μόνο δε μοιράστηκε στη Βουλή η δόθηκε για δημόσια ενημέρωση, αλλά ποτέ δεν αναφέρθηκε η ύπαρξή της× (ε) οι όροι των Μνημονίων της Σύμβασης, οι οποίοι περιείχαν τα μέτρα που θα επιβάλλονταν στους πολίτες, δεν αποτέλεσαν ποτέ συγκροτημένο προγραμματικό κείμενο για συζήτηση στη Βουλή ή για δημόσια διαβούλευση ή ενημέρωση× (στ) ότι προβλεπόταν δικαίωμα προσφυγής στο Δικαστήριο της ΕΕ για ζητήματα αντισυνταγματικότητας δεν ανακοινώθηκε ποτέ× (ζ) ότι θα υπαγόταν η Σύμβαση Δανεισμού στο αγγλικό δικαιο και τι θα σήμαινε αυτό δεν ανακοινώθηκε ούτε εξηγήθηκε  στο λαό και στη Βουλή, ούτε πριν, ούτε μετά την υπογραφή της.

10. Σε όλη τη διάρκεια των παραπάνω αναφερόμενων γεγονότων και της όλης πορείας των μυστικών διαπραγματεύσεων υπήρχε συνεχής και αδιάκοπη προπαγάνδα όλων των μεγάλων, ραδιοτηλεοπτικών και έντυπων  ΜΜΕ που διεκτραγωδούσε την επικείμενη καταστροφή, διακήρυττε το μονόδρομο και την επιτυχία της λύσης του επί θύραις δανεισμού και απέκλειε κάθε γνώμη πραγματικών στοιχείων των συμφωνιών, την παρουσίαση κάθε στοιχείου παραβίασης των αρχών νομιμότητα, της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και κάθε τεκμηριωμένη διαφορετική γνώμη. Ο αποκλεισμός ήταν πλήρης και απόλυτα στεγανός (έχω και προσωπικά στοιχεία).

 

ΙΙ. Άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας

1. Συγχρόνως με την επίσημη δήλωση της «Στήριξης» και την εκτίναξη των spreads, άρχισε από την κυβέρνηση, από τα ΜΜΕ και από τις πολιτικές δηλώσεις και τα ΜΜΕ της Ευρώπης μια πρωτοφανής σε οξύτητα και έκταση προπαγάνδα πρόκλησης φόβου για πλήρη καταστροφή και χρεοκοπία της Ελλάδας, για πλήρη απώλεια του νομίσματος, απώλεια των καταθέσεων και για επιστροφή στις δεκαετίες του 1940 και 1950.

2. Διαρκής προπαγάνδα ότι η λύση αυτή είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει καμιά άλλη δυνατότητα αντιμετώπισης της κατάστασης και σωτηρίας από την πλήρη οικονομική καταστροφή και πτώχευση.

3. Διαρκής προπαγάνδα στο Εσωτερικό και στο Εξωτερικό για τις ευθύνες της Ελλάδας, των προηγούμενων κυβερνήσεων και για τον κακό χαρακτήρα των Ελλήνων, με σκοπό τη δημιουργία αισθήματος ενοχής στον  ελληνικό λαό για την κατάσταση αυτή,  ώστε να παραλύεται κάθε σκέψη διαφορετικής πολιτικής και λύσης και κάθε τάση και δύναμη αντίστασης ή διεκδίκησης δικαιωμάτων.

4. Όλη αυτή η προπαγάνδα από τους δανειστές, από την ελληνική κυβέρνηση και από τα ΜΜΕ ήταν μια σαφής άσκηση πολιτικής και οικονομικής βίας.

 

 

 

ΙII. Η μη επικύρωση των Συμφωνιών κατά το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Όλες οι συμφωνίες δανεισμού είναι ανυπόστατες.

 

1. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όλες οι συμφωνίες  μεταξύ κρατών και μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών που συντάσσονται σε κείμενα και υπογράφονται αποτελούν διεθνείς συμβάσεις και επικυρώνονται υποχρεωτικά από το όργανο που εκπροσωπεί διεθνώς το κάθε κράτος και οργανισμό. Στις δημοκρατίες, η επικύρωση γίνεται υποχρεωτικά από τη Βουλή. Μόνο με την επικύρωση ολοκληρώνεται η σύναψη των διεθνών συμβάσεων και έχουν κύρος. Διαφορετικά είναι εξ υπαρχής άκυρες (νομικά ανυπόστατες) και δε δεσμεύουν τα συμβαλλόμενα κράτη και οργανισμούς. Ο όρος «μνημόνιο» χρησιμοποιείται για κείμενα συμφωνιών μη υπογεγραμμένων, που δε δεσμεύουν ως διεθνείς συμβάσεις. Εάν, όμως, είναι υπογεγραμμένα, συνιστούν «διεθνείς συμβάσεις», πρέπει να επικυρωθούν και δεσμεύουν τα μέρη.

2. Σύμφωνα με το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος, οι διεθνείς συμβάσεις δεν έχουν κύρος, αν δεν επικυρωθούν με νόμο από την Ολομέλεια της Βουλής. Σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 2 και 3, οι διεθνείς συμβάσεις, για να έχουν κύρος,  πρέπει να επικυρωθούν από από το 51% των εδρών και εάν παραχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα, όπως οι παρούσες, απαιτείται πλειοψηφία των 2/3 των εδρών της Βουλής.

3. Οι συμβάσεις και όλες οι συμφωνίες δανεισμού είναι άκυρες εξ υπαρχής γιατί δεν κυρώθηκαν σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις και κανόνες του Συντάγματος και του διεθνούς δικαίου

4. (Εκτός από την παραβίαση των παραπάνω άρθρων του Συντάγματος της Ελλάδας, παραβιάστηκε και η Σύμβαση της Βιέννης του 1969, σύμφωνα με την κρατούσα ερμηνεία και πρακτική εφαρμογή του άρθρο 14 σε συνδυασμό με το Προοίμιο και τα άρθρα 1, 26, 31-32, 43, 46)

 

 

 

IV. Η αντίθετη προς τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου μεθόδευση του δανεισμού.

 

Ως προς την κατάρτιση της πρότασης, την «διαπραγμάτευση» και την ένταξη του εν λόγω προγράμματος είναι εύγλωττη η αλυσίδα των πράξεων και του χρονολογίου τους. Η αλυσίδα  αυτή δείχνει καθαρά ότι μια τέτοια σειρά τόσο σημαντικών βημάτων, αποφάσεων και επίσημων πράξεων (με πολλές αμφιταλαντεύσεις και παραλογισμούς), μέσα στα ουσιαστικώς ανύπαρκτα περιθώρια χρόνου του χρονολογίου, το οποίο παρουσιάζει, μάλιστα, και αναχρονισμούς δεν ανταποκρίνεται σε  πραγματική διαδικασία μελέτης, διαπραγμάτευσης και λήψης πολλαπλών αποφάσεων. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια εκ των υστέρων κατασκευασθείσα εικονική διαδικασία εφαρμογής ενός προμελετημένου και προκαθορισμένου σχεδίου. Ας τη δούμε:

 

1. Προεκλογική (το 2009) καθησύχαση του ελληνικού λαού από τον υποψήφιο πρωθυπουργό ότι «λεφτά υπάρχουν» και ταυτόχρονες μυστικές προσπάθειες του ιδίου να πεισθεί το ΔΝΤ να δανείσει την Ελλάδα, οι οποίες συνεχίστηκαν  και μετά τις εκλογές μέχρι την επίτευξή τους

2. Ξαφνική, κατά το πρώτο τρίμηνο, κυρίως το Μάρτιο, του 2010, διαπίστωση της κακής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

3. Παράλληλες μεταβολές (νοθεύσεις) των στατιστικών δεδομένων του ελλείμματος – χωρίς να γνωρίζομε αν τις γνώριζε, ως όφειλε, το EUROSTAT

4. «Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ» στις 25.3.2010, ότι είναι έτοιμοι να προβούν σε δανεισμό της Ελλάδας με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ (η μετέπειτα συγκροτηθείσα σε σώμα Τρόικα), όταν υποβληθεί σχετικό αίτημα . (Βλ. «Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ» της 25.3.2010, Παράρτημα Ι, ν. 4845/6.5.2010).

5. Ξαφνική συναίνεση του ΔΝΤ να συμμετάσχει στο δανεισμό της Ευρωζώνης προς την Ελλάδα (Βλ. «Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ» της 25.3.2010, Παράρτημα Ι, ν. 4845/6.5.2010).

6. Επίσημη «Δήλωση για τη Στήριξη της Ελλάδας από τα Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης» της 11.4.2010, με την οποία ανακοινωνόταν ότι η Ευρωζώνη ήταν έτοιμη, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ να παράσχει δάνειο στην Ελλάδα και  ότι οι όροι ήδη «είχαν συμφωνηθεί». (Βλ. τη «Δήλωση» στο Παράρτημα ΙΙ, ν. 4845/6.5.2010).

7. Στις 23.4.2015 υποβλήθηκε επίσημα από τον Πρωθυπουργό το αίτημα δανεισμού. Είχε αρχίσει ήδη (από τις 8 Απριλίου στις 665 μονάδες) η εκτίναξη των spreadsσε απαγορευτικό ύψος για δανεισμό της Ελλάδας από τις αγορές, για να φθάσει στις 27 Απριλίου τις 1552 μονάδες και στις 7 Μαϊου τις 1739.

8. Στις 21.4. – 2.5.2010 , ήλθε στην Ελλάδα κλιμάκιο Ευρ. Επιτροπής/ΔΝΤ/ΕΚΤ (η πρώτη οργανωτική μορφή της Τρόικας) για την τελική κατάρτιση και συμφωνία σε υπηρεσιακό επίπεδο του «Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής», το οποίο ονομάσθηκε από τα ΜΜΕ και τις πολιτικές δηλώσεις ως «πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής», για να συγκαλυφθεί η έκτασή του που κατελάμβανε το σύνολο της οικονομίας. (Βλ. «Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – Γενική Διεύθυνση Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων» της 26.5.2010, με το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής).

9. Την επομένη (!), στις 3 Μαϊου 2010,  έγινε στις Βρυξέλλες η επίσημη υπογραφή από τους εκπροσώπους της Ελλάδας (Υπουργό των Οικονομικών και Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος) και  τον εκπρόσωπο των δανειστών και μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  της συμφωνίας «Μνημόνιο Συνεννόησης» με τα τρία επιμέρους «Μνημόνια», στο κείμενο των οποίων περιελήφθη και η συμφωνία σε υπηρεσιακό επίπεδο της προηγούμενης ημέρας. Τα δύο από τα τρία επιμέρους Μνημόνια Περιελήφθησαν ως Παραρτήματα

10. Τρείς ημέρες μετά την υπογραφή του «Μνημονίου Συνεννόησης» και 3 ημέρες πριν από την υπογραφή της βασικής «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»  δημοσιεύθηκε ο αντισυνταγματικός ν. 4845/6.5.2010, μετά από αρκετές ημέρες προπαρασκευής, συζήτησης και ψήφισης στη Βουλή, ο οποίος περιείχε ως Παραρτήματα ΙΙΙ και IV τα δύο από τα τρία επιμέρους Μνημόνια του «Μνημονίου Συνεννόησης». Ο νόμος αυτός (Άρθρο Πρώτο) ονόμαζε τα δύο αυτά Μνημόνια ως «σχέδιο προγράμματος», παρείχε στον Υπουργό Οικονομικών την εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε συμφωνία και σύμβαση δανεισμού (είχε ήδη υπογράψει το «Μνημόνιο Συνεννόησης», ενώ δεν έχω βρει μέχρι σήμερα νόμιμη εξουσιοδότηση του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος) και όριζε ότι όλες οι δανειακές συμφωνίες θα εισάγονται στη Βουλή και θα κυρώνονται (αυτό δεν έγινε ποτέ). Οι διατάξεις του ν. 3845/6.5.2010 είναι στην ουσία εκτελεστικές της όλης δανειακής σύμβασης, της οποίας η υπογραφή δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη! Ο εν λόγω νόμος ονομάστηκε από την πρώτη στιγμή παραπλανητικά από την πολιτική ηγεσία και τα μεγάλα ΜΜΕ «Μνημόνιο», δημιουργώντας διαρκή –μέχρι σήμερα- σύγχυση τι σημαίνει «Μνημόνιο»: διεθνή σύμβαση, μη δεσμευτική συμφωνία, ή τις ρυθμίσεις που περιέχει ο νόμος αυτός;

11. Στις 8 Μαϊου 2010 υπογράφεται από τους εκπροσώπους της Ελλάδας και από τους εκπροσώπους των δέκα πέντε κρατών-μελών της Ευρωζώνηςη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» με τα πέντε Παραρτήματα της  και στις 10 Μαϊου 2010 ο Διακανονισμός Χρηματοδότησης από το ΔΝΤ.

12. Στις 9-10 Μαϊου 2010 ιδρύεται ο EFSF και στις 16.6.1010 υπεγράφη η σχετική Σύμβαση από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Η επικύρωση από την Ελλάδα έγινε ακύρως, μέσω του άρθρου 48. Του  άσχετου με το περιεχόμενο της Σύμβασης νόμου 4021/2011.

13. Την επομένη της ολοκλήρωσης των υπογραφών και πέντε ημέρες μετά το ν. 3845.6.5.2010, δημοσιεύεται ο αντισυνταγματικός νόμος 3847/11.5.2010, ο οποίος (άρθρο Μόνο, παρ. 9) καταργεί την επιβαλλόμενη από το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο επικύρωση των Συμφωνιών από τη Βουλή, ορίζοντας ότι «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση» και «ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους».

14. Παρά ταύτα, στις 3 Ιουνίου 2010 κατατέθηκε στη Βουλή Σχέδιο Νόμου για την επικύρωση όλων των συμφωνιών δανεισμού, ορίζοντας ότι η ισχύς τους αρχίζει από την ημερομηνία κατάθεσης του νομοσχεδίου (άρθρο τρίτο). Προφανώς, γνωρίζοντας ότι η μη επικύρωση είναι αντίθετη στο διεθνές δίκαιο και στο Σύνταγμα και ότι ο ν. 3847 ήταν αντισυνταγματικός, κατέθεσαν και το εν λόγω νομοσχέδιο στη Βουλή, για την περίπτωση που θα προβαλλόταν το ανυπόστατο των συμφωνιών χωρίς επικύρωση, οπότε θα δηλωνόταν ότι θα γινόταν αργότερα η επικύρωση (πράγμα που επιτρέπεται) .

15. Γνωρίζοντας οι Συμβαλλόμενοι ότι οι διαδικασίες και όλες συμφωνίες είναι αντίθετες με το υπερκείμενο δίκαιο και άκυρες, θέλησαν να καλύψουν τη νομιμότητα με ένα πρωτοφανή όρο: με τον όρο, να βεβαιώνουν δύο Νομικοί Σύμβουλοι του Κράτους (υπάλληλοι με παροχή εξαρτημένης δημόσιας υπηρεσίας), ότι η κάθε πράξη εκτέλεσης των συμφωνιών από την Κυβέρνηση και οι συμφωνίες και οι εκτελεστικού νόμοι  είναι καθ’ όλα νόμιμες και σύμφωνες με το Σύνταγμα, τη δε ορθότητα και νομιμότητα της βεβαίωσης αυτής των υφισταμένων της να της επιβεβαιώνει η προϊσταμένη κυβέρνηση!! 

 

V.   Οι παραβιάσεις του υπερκείμενου δικαίου και η ακυρότητα των συμφωνιών.

 

 

 

Όλες οι παραπάνω πράξεις και παραλήψεις παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές και κανόνες νομιμότητας του Συντάγματος, του δικαίου της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, καθώς και του διεθνούς δικαίου. Συγκεκριμένα, παραβιάζονται:

 

 

 

1. Η κυριαρχία του εθνικού κράτους, που εγγυώνται ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ και όλες οι διεθνείς συνθήκες, οι Συνθήκες της ΕΕ και τα Συντάγματα όλων των ανεξάρτητων κρατών.

 

2. Η δημοκρατική αρχή και η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που εγγυώνται ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο σε πολλές διεθνείς συνθήκες, οι Συνθήκες της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, η ΕΣΔΑ και το άρθρο 3 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, καθώς και τα άρθρα 1 και 120 του Συντάγματος.

 

3. Η διεθνής Σύμβαση της Βιέννης του 1969, άρθρο 53

 

4. Η αντιπροσωπευτική και η κοινοβουλευτική αρχή της δημοκρατίας, που εγγυάται το άρθρο 3  του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, το Σύνταγμα και κυρίως το άρθρο 1 του Συντάγματος.

 

5. Η αρχή της πολιτικής ελευθερίας των πολιτών, ως ελευθερίας ενημέρωσής τους και ως ελευθερίας σχηματισμού της πολιτικής γνώμης και θέλησης του λαού, χωρίς πρόκληση φόβου και ενοχής και χωρίς αποκλεισμό γεγονότων, που εγγυώνται το Σύνταγμα, το δίκαιο της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης και το διεθνές δίκαιο.

 

6. Η αρχή της ελευθερίας του τύπου και της διάδοσης της γνώμης, καθώς και της αντικειμενικής ενημέρωσης, που εγγυώνται το Σύνταγμα (άρθρα 5Α,  14 παρ. 1 και 2 και 15 παρ. 2),  το δίκαιο της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης και το διεθνές δίκαιο.

 

7. Η απαγόρευση άσκησης πολιτικής και οικονομικής βίας κατά τη σύναψη διεθνών συμβάσεων (Σύμβαση της Βιέννης του 1969, άρθρα 51-52).

 

Οι παραπάνω αναφερόμενες πράξεις και παραλείψεις, που παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές και κανόνες νομιμότητας του υπερκείμενου δικαίου, καθιστούν παράνομη την όλη μεθόδευση και άκυρες τις σχετικές συμφωνίες δανειστών.

 

 

 

VI. Η επανάληψη και συνέχιση των ίδιων παραβιάσεων σε όλες τις συμφωνίες δανεισμού  (επικαιροποιημένες συμφωνίες, σύμφωνα με τον άκυρο όρο του Προοιμίου  του «Μνημονίου Συνεννόησης, το λεγόμενο «Β΄ Μνημόνιο» του 1911,  και κάθε άλλη συμφωνία).

 

 

 

Συνεπώς, οι ίδιες ακυρότητες υπάρχουν σε ολόκληρη τη συνέχεια των συμφωνιών δανεισμού.

 

 

 

Για περισσότερα στοιχεία στη Βιβλιογραφία:

 

 

 

Παναγιώτη Ρουμελιώτη, Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Προσφυγής ΔΝΤ, Αθήνα 2012 (Εκδόσεις Λιβάνη), σελ. μέχρι 131.

 

Γιώργου Κασιμάτη, Οι Συμβάσεις Δανεισμού της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, Αθήνα 2010 (Έκδοση και διανομή δωρεάν του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών), σελ. 9 – 20. (σας επισυνάπτω την αγγλική μετάφραση)

 

Γιώργου Κασιμάτη, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού, Αθήνα 214 (Εκδόσεις Λιβάνη), σελ. 19-69, 153 επ. και Παραρτήματα Α και Γ

 

 

 

Δ. ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

 

 

 

    Ι. ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΓΥΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

1.Ο όρος παραίτησης από τις εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας και όλων των ασυλιών του κράτους  που εγγυάται το διεθνές δίκαιο.

 

 

 

 

Είναι ανεπίτρεπτη η επιβολή καθολικής δέσμευσης της περιουσίας του κράτους ως άσχετη προς την οικονομική φύση της δανειακής σχέσης και ως καταχρηστική και αυθαίρετη άσκηση των δικαιωμάτων του δανειστή για τη διασφάλιση δανείου.

 

 

 

Κατάφωρη παραβίαση των εγγυήσεων της κυριαρχίας του κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας από το υπερκείμενο δίκαιο. Κατάφωρη παραβίαση της εγγυημένης από το υπερκείμενο δίκαιο της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου (ειδικά το Σύνταγμα , τα άρθρα 1 και 120 και άρθρο 25)

 

 

 

[Άρθρο14 (5) της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης και  άρθρο 15 του «Σχεδίου της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» («Β΄ Μνημονίου»), (Π.Ν.Π. ΦΕΚ Α΄ 55/14.03.2012) . Βλ. Γ, Κασιμάτη, Οι Συμφωνίες Δανεισμού με την ΕΕ και το ΔΝΤ, Αθήνα 2010, σελ. 21 επ. (και στο αγγλικό κείμενο “LoanAgreement”), του ιδίου, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού της Ελλάδας, Αθήνα 2015, σελ. 70 επ.].

 

 

 2. Ο όρος καθολικής δέσμευσης του συνόλου της δημόσιας περιουσίας.

 

 

 

Είναι ανεπίτρεπτη η επιβολή καθολικής δέσμευσης της της περιουσίας του κράτους ως καταχρηστική και αυθαίρετη άσκηση των δικαιωμάτων του δανειστή για τη διασφάλιση δανείου.

 

 

 

Κατάφωρη παραβίαση των εγγυήσεων της κυριαρχίας του κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας, καθώς και της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου από το υπερκείμενο δίκαιο (ως προς το Σύνταγμα της Ελλάδας, τα άρθρα 1, 25, 82, παρ 1 και 2,  και 120)

 

 

 

[Αρθρο 4 παρ. 2 της «Συμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης της 8,5,2010, άρθρο 5 (1) και (2) του «Σχεδίου της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης» («Β΄ Μνημονίου»), (Π.Ν.Π. ΦΕΚ Α΄ 55/14.03.2012) και ο αντισυνταγματικός ν. 3986/1.7.2011»Ταμριο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ο νόμος ίδρυσης και λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ), ιδίως άρθρα 1-10. Παρουσίαση στο βιβλίο Γ. Κασιμάτη, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού κ.λπ., σελ 81-91 και 92-96.]

 

 

 

 

3. Ο όρος επιβολής πλήρους οικονομικού προγράμματος της Χώρας, προκαθορισμένου από τους δανειστές.

 

 

 

Σύμφωνα με το δίκαιο των Συνθηκών της ΕΕ, είναι δυνατή η επιβολή από την Ένωση στα κράτη-μέλη μόνο περιορισμών στη δημοσιονομική και  οικονομική πολιτική βάσει των θεσπισμένων κανόνων  των Συνθηκών. Δεν είναι επιτρεπτή, όμως, η επιβολή προγράμματος καθολικής οικονομικής πολιτικής του κράτους  και απευθείας ελέγχου της λειτουργίας των κρατικών  οργάνων από όργανα  των δανειστών στο χώρο άσκησης των λειτουργιών του κράτους για την εφαρμογή του προγράμματος. Επιπλέον,  είναι ανεπίτρεπτη η επιβολή καθολικής δέσμευσης της οικονομικής πολιτικής του κράτους ως καταχρηστική και αυθαίρετη άσκηση των δικαιωμάτων του δανειστή για τη διασφάλιση δανείου

 

 

 

Με τα δεδομένα αυτά, έχομε κατάφωρη παραβίαση των εγγυήσεων της κυριαρχίας του κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας, καθώς και της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου από το υπερκείμενο δίκαιο (ως προς το Σύνταγμα , τα άρθρα 1, 25, 82, παρ 1 και 2,  και 120)

 

 

 

[Βλ. περισσότερα: Γ. Κασιμάτη, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού κ.λπ., σελ 91 επ.]

 

 4. Ο όρος άσκησης άμεσου διοικητικού ελέγχου της κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης  στο χώρο λειτουργίας τους από διοικητικά όργανα των δανειστών.

 

 

 

Η παλαιοτέρων εποχών σχέση κυριαρχίας που μπορούσε να υπάρχει μεταξύ κυρίαρχου κράτους και υποτελούς, με διάφορες μορφές υποτέλειας, όπως το προτεκτοράτο, ή εντολή, η αποικία, η κατοχή πολεμικής κατάκτησης,  σήμερα είναι από το διεθνές δίκαιο απολύτως απαγορευμένα. Νόμιμη σχέση κυριαρχίας κράτους πάνω σε κράτος δεν υπάρχει, εκτός από τη σχέση ομοσπονδιακού και ομόσπονδου κράτους στη μορφή ομοσπονδιακού κράτους.

 

 

 

Βάσει της αρχής αυτής, δεν είναι επιτρεπτή ή άσκηση άμεσου διοικητικού ελέγχου της κυβερνητικής και της διοικητικής λειτουργίας από αλλοδαπά όργανα δανειστών με βάση σύμβαση δανείου. Επίσης, ανεπίτρεπτος είναι ο εν λόγω  έλεγχος από όργανα της ΕΕ σε κράτος-μέλος στο χώρο λειτουργίας του κράτους, δεδομένου ότι τέτοιος έλεγχος δεν προβλέπεται στις Συνθήκες της ΕΕ για την εφαρμογή των δεσμεύσεών τους που έχουν αναλάβει τα κράτη-μέλη βάσει των Συνθηκών και των Συνταγμάτων τους. Πολύ περισσότερο είναι παράνομος ο έλεγχος αυτός που αφορά σχέση (δανειακή σχέση) που δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες.

 

 

 

Με τα δεδομένα αυτά, έχομε κατάφωρη παραβίαση των εγγυήσεων της κυριαρχίας του κράτους και της λαϊκής κυριαρχίας, καθώς και της αρχής της αναλογικότητας και της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου από το υπερκείμενο δίκαιο (ως προς το Σύνταγμα , τα άρθρα 1, 25, 82, παρ 1 και 2,  και 120)

 

 

5. Επιβολή μέτρων αποδόμησης της εκτελεστικής εξουσίας

 

 

 

Με βάση την αρχή του κράτους δικαίου και τις ειδικότερες αρχές της αναλογικότητας και καταλληλότητας των υποχρεώσεων και βαρών και της απαγόρευσης της κατάχρησης δικαιώματος και της αυθαιρεσίας, η εφαρμογή των μέτρων του οικονομικού προγράμματος που επιβλήθηκε δεν ήταν επιτρεπτό να είναι επιβλαβή στην οργάνωση και λειτουργία του κράτους. Δεν είναι μόνο γνωστή επιστημονική αρχή και για τους πρωτοετείς φοιτητές οργάνωσης δημόσιας ή ιδιωτικής κοινωνικής λειτουργίας, αλλά και κοινός τόπος της καθημερινής πράξης ότι επιβολή μέτρων περιορισμού λειτουργικών δαπανών είτε δημόσιας είτε ιδιωτικής υπηρεσιακής μονάδας πρέπει να γίνεται με βάση αναδιάρθρωσης της οργάνωσης της  μονάδας παραγωγής αγαθών ή παροχής υπηρεσιών. Δεν είναι επιτρεπτή ως αυθαίρετη και καταστροφική για τη λειτουργία της οργανωμένης μονάδας, η επιβολή «οριζόντιων» περικοπών, περικοπών χωρίς μελέτη και αναδιάρθρωση της οργάνωσης. Η επιβολή των δημοσιονομικών μέτρων έγινε εξολοκλήρου με αυτή τη μέθοδο, χάριν της ταχείας είσπραξης των δανειακών απαιτήσεων και εκμεταλλεύσεων, με αποτέλεσμα την πλήρη αποδόμηση της δημόσιας διοίκησης, η οποία εστερείτο ήδη αντοχών λόγω ελλειμματικής οργάνωσης.

 

 

 

Με αυτά τα δεδομένα, η επιβολή των μέτρων οριζόντων δημοσιονομικών περικοπών παραβίασε κατάφωρα την κυριαρχία του κράτους στην άσκηση της ιδίας οργάνωσης και λειτουργία και δημιούργησε ανυπολόγιστη δημόσια ζημία, με μεγάλες αστικές και ποινικές ευθύνες.

 

 

 

6. Οι λεόντειοι όροι της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης της 8.5.2010

 

 

 

Η βασική δανειακή σύμβαση βρίθει από λεόντειους όρους, από όρους οι οποίοι ευνοούν μόνο τους δανειστές, όχι, όμως, αντίστοιχα και τον οφειλέτη. Είναι γνωστό ότι οι όροι αυτοί δεν είναι επιτρεπτοί από τα τρία επίπεδα του υπερκείμενου δικαίου, γιατί παραβιάζουν την αρχή του κράτους δικαίου, της αρχή της αναλογικής ισότητας και, ειδικότερα, την αρχή της συμβατικής ισότητας. Αναφέρομε ενδεικτικά το άρθρο 13 (1) της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, που ισχύ μόνο με τη συναίνεση των δανειστών, όχι, όμως και με τη συναίνεση του οφειλέτη.

 

 

 

Οι όροι αυτοί είναι παράνομοι και άκυροι σε οποια σύμβαση και αν περιληφθούν, η δε εφαρμογή τους δημιουργεί ποινικές και αστικές ευθύνες, πέρα από τις ευθύνες για παραβίαση της κυριαρχίας του κράτους. Η κυριαρχία του κράτους παραβιάζεται, όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, με την εφαρμογή παράνομης εξουσίας σε κράτος παράνομα δεσμευμένο. Αυτό είναι παραβίαση της της αρχής της κυριαρχίας, που περιλαμβάνει τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου και καλύπτει το ουσιώδες συστατικό του κράτους, το δίκαιο.

 

 

 

ΙΙ. ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ  ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

 

 

 

1. Η επιβολή όρων-μέτρων παραβίασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των συνταγματικών δικαιωμάτων των Ελλήνων

 

 

 

Ο καθορισμός των μέτρων που προβλέφθηκαν ως όροι των δανειακών συμβάσεων στο Μνημόνιο Συνεννόησης και  στα «επικαιροποιημένα Μνημόνια» που ακολούθησαν και, γενικά, σε κάθε δανειακή συμφωνία δεν περιλαμβάνει καμιά ρήτρα που να ορίζει ότι η συγκεκριμενοποίησή τους γίνεται μόνο στα πλαίσια των νόμιμων περιορισμών των δικαιωμάτων που καθορίζει το υπερκείμενο δίκαιο. Αντ’ αυτού καθορίζει μέτρα που συνιστούν περικοπές εγγυημένων και ήδη νομοθετημένων και γενικά κεκτημένων δικαιωμάτων. Τα μέτρα, με άλλες λέξεις, δε συνιστούν περιορισμούς άσκησης των κεκτημένων θεμελιωδών δικαιωμάτων χάριν συγκεκριμένου δημόσιου συμφέροντος, κάτι που θα ήταν θεμιτό, αλλά στέρηση θεμελιωδών δικαιωμάτων,  που δεν επιτρέπει το υπερκείμενο δίκαιο.

 

 

 

 Ότι τα μέτρα αυτά του Μνημονίου δε συνιστούσαν θεμιτό περιορισμό αλλά παράνομη  στέρηση εγγυημένων θεμελιωδών δικαιωμάτων το έδειξε η νομοθετική και διοικητική συγκεκριμενοποίηση και εφαρμογή τους.  Για παράδειγμα, δεν ορίστηκε  προσωρινή αναστολή ή σταδιακή εκπλήρωση των αποδοχών εργασίας ή κοινωνικής, αλλά οριστικές περικοπές-καταργήσεις δικαιωμάτων. Πάντοτε επιβάλλονταν  γενικές και «οριζόντιες» περικοπές ήδη προκαθορισμένων από το νόμο δικαιωμάτων των προσώπων.

 

 

 

Πρέπει να υπογραμμίσομε ότι η διάκριση μεταξύ «περιορισμού στην άσκηση θεμελιώδους δικαιώματος για λόγους δημόσιου συμφέροντος, που επιτρέπεται από το υπερκείμενο δίκαιο, και στέρησης του όλου ή μέρους θεμελιώδους δικαιώματος, που απαγορεύεται από το υπερκείμενο δίκαιο, είναι ήδη ρητά θεσπισμένη στο Σύνταγμα και στις Συνθήκες του Ευρωπαϊκού Δικαίου, καθώς και αναγνωρισμένη από τη νομολογία και τη βιβλιογραφία. 

 

 

2. Η διττή παραβίαση των κοινωνικών δικαιωμάτων

 

 

 

Η παραβίαση των εγγυήσεων των κεκτημένων κοινωνικών δικαιωμάτων (αποδοχών εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης) ήταν διττή:

 

 

 

α. Παραβίαση των ρητών εγγυήσεων των κοινωνικών δικαιωμάτων που παρέχει  το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το δίκαιο της ΕΕ  και το Σύνταγμα [Ενδεικτικά: Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, άρθρα 22 επ.∙ Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα, άρθρα 6 επ.∙  Ευρωπαϊκός Κοινωνικός  Χάρτης, που αποτελεί δίκαιο των χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης και της ΕΕ (ΣυνθΕΕ, άρθρο 2, ΣυνθΛΕΕ, άρθρο 21, Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, άρθρα 1, 24-26 και 27-34, με τις αντίστοιχες «Επεξηγήσεις»)∙  Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρα 25 παρ. 1, 21 και 22].

 

 

 

β. Παραβίαση των εγγυήσεων του δικαιώματος ιδιοκτησίας, στην έννοια της οποίας αδιαμφισβήτητα υπάγονται διεθνώς και όλα τα οικονομικού περιεχομένου δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου δικαιώματα, όπως οι κάθε είδους μισθοί και γενικά  αποδοχές εργασίας και παροχής υπηρεσιών, δικαιώματα  κοινωνικής ασφάλισης και κάθε είδους οικονομικές απαιτήσεις. Οι κάθε είδους «περικοπές» αποδοχών αυτού του είδους, που προβλέπονταν από το νόμο ή από συλλογικές συμβάσεις, αποτελούσαν παράλληλα και στέρηση ιδιοκτησίας, κατά πάγια νομολογία του ΕΔΔΑ και των δικαστηρίων των κρατών-μελών της ΕΕ, και απόφ. 40/1998 της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.

 

 

 

3. Η παραβίαση της θεμελιώδους αρχής του κοινωνικού

 

κράτους δικαίου και των ειδικότερων αρχών της

 

 

 

Η θεμελιώδεις αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου αποτελεί αρχή όλων των επιπέδων του υπερκείμενου δικαίου. Οι ίδιες εγγυήσεις παρέχονται και για τις ειδικότερες αρχές αυτής της γενικής θεμελιώδους αρχής, από την οποία προέρχονται και έχουν ουσιαστική σχέση με αυτήν. Οι αρχές αυτές, οι οποίες έχουν αναγνωριστεί από τη νομολογία των δικαστηρίων όλων των ευρωπαϊκών χωρών και από το δικαστήρια της ΕΕ και το ΕΔΔΑ, θεσπίζονται και ρητά σε συνθήκες του υπερκείμενου δικαίου και στα Συντάγματα της Ευρώπης. Οι αρχές αυτές παραβιάστηκαν κατάφωρα από τις συμφωνίες δανεισμού των επών 2010 μέχρι σήμερα και κυρίως με τα μέτρα και την εφαρμογή τους που προέβλεψαν. Έτσι, έχομε τις εξής επιμέρους παραβιάσεις αρχών της αστικής δημοκρατίας:

 

 

 

α. Παραβίαση της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου (Σύνταγμα, άρθρο 25 παρ. 1)

 

 

 

β. Παραβίαση της αρχής της γενικής αρχής της αναλογικότητας και  της αναλογικής ισότητας βαρών

 

Η παραβίαση αυτή έγινε ποικιλοτρόπως: τόσο με της επιβολή φορολογικών βαρών, όσο και με τις οριζόντιες περικοπές (μισθών, συντάξεων κ.λπ.). Και στις δύο περιπτώσεις παρέβλεπαν την αναλογική ισότητα και την καταλληλότητα και αναγκαιότητα των μέτρων. (Σύνταγμα: άρθρα 4 παρ. 5 και 21, παρ. 1.)

 

 

 

γ. Παραβίαση της αρχής της ασφάλειας του δικαίου (γενικά παραδεδεγμένη αρχή, ως απόρροια της αρχής του κράτους δικαίου). Η παραβίαση πήρε κατάφωρη μορφή, λόγω του ότι τα δικαιώματα που πρόσβαλαν οι περικοπές προβλέπονταν ήδη από το νόμο ή συλλογικές συμβάσεις και ως εκ τούτου ήταν κεκτημένα

 

 

 

δ. Παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

 

(Βλ. για την έννοια και την πλούσια νομολογία ελληνική και ξένη, ιδίως τη νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ, Γ. Κασιμάτη, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού, σελ. 110 με σημ. 43 και 44)

 

 

ε. Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας με οριζόντιες περικοπές εργασιακών και ασφαλιστικών αποδοχών, ιδίως νομοθετημένων

 

 

 

[Για περισσότερα στοιχεία, βλ.: Γιώργου Κασιμάτη,  Οι Συμβάσεις Δανεισμού της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, Αθήνα 2010 (Έκδοση και διανομή δωρεάν του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών), σελ. 35 επ.∙ του ιδίου, Το Απάνθρωπο Καθεστώς Δανεισμού, Αθήνα 214 (Εκδόσεις Λιβάνη), σελ. 97 επ., 153 επ. και Παράρτημα Β∙ του ιδίου, Οι βασικές θέσεις της απόφ. 668/2012 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, Σχόλια-Παρατηρήσεις-Σκέψεις, στην επιθεώρηση Το Σύνταγμα, 1/2012, σελ. 89-141, και στο ειδικό τεύχος του Νομικού Βήματος (έκδοση ΔΣΑ), τομ. 60 (2012), τεύχος 10, σελ. 2648-2678.]

 

           

 

 

IΙΙ. ΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΚΕΊΜΕΝΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

 

      ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

 

 

 

Οι πολιτικοί υποστηρικτές του καθεστώτος δανεισμού  που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το Μάιο 20101 επικαλούνται συχνά ότι όλα τα μέτρα και οι όροι που επιβλήθηκαν για το δημόσιο συμφέρον και δικαιολογούνται από την κατάσταση οικονομικής ανάγκης, στην οποία βρισκόταν και βρίσκεται η Χώρα: Το επιχείρημα είναι απολύτως αβάσιμο και παραπλανητικό, για τους εξής λόγους:

 

 

1. Δεν προκύπτει ούτε από διεθνή και ευρωπαϊκή συνθήκη, ούτε από Σύνταγμα αστικής δημοκρατίας, ούτε από τη διεθνή νομολογία και βιβλιογραφία ότι η κατάσταση οικονομικής ανάγκης -ακόμη και η πτώχευση κράτους- δικαιολογεί προσωρινή αναστολή, στέρηση ή παραβίαση του πυρήνα θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δε δικαιολογεί, επίσης, σε καμιά περίπτωση την παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, του κοινωνικού κράτους δικαίου και της δημοκρατικής αρχής, καθώς και των ειδικότερων εκφάνσεών της: της αρχής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Σε καμιά δε περίπτωση δεν επιτρέπεται, ούτε επετράπη ποτέ, η παραβίαση  της εθνικής κυριαρχίας.

 

2. Μόνο σε περιπτώσεις άμεσης απειλής της ασφάλειας του κράτους, λόγω πολέμου ή άλλων παρόμοιων λόγων,  και μόνο στην έκταση και με τη διαδικασία έγκρισης της Βουλής που προβλέπει το Σύνταγμα επιτρέπεται η προσωρινή και για όσο χρόνο  είναι απόλυτα αναγκαία αναστολή,  όχι αρχών, αλλά ορισμένων περιορισμένης εμβέλειας ατομικών ελευθεριών, που προβλέπει ρητά και περιοριστικά το Σύνταγμα.

 

3. Η κατάσταση οικονομικής ανάγκης επιτρέπει μόνο προσωρινού χαρακτήρα περιορισμούς στην άσκηση και μόνο κάποιων οικονομικού περιεχομένου  δικαιωμάτων, με πλήρη θεμελίωση του δημόσιου συμφέροντος και  με πλήρη αιτιολογία, ότι δεν υπάρχει άλλος κοινωνικά ελαφρότερος και καταλληλότερος τρόπος εξυπηρετήσεως  του εν λόγω δημόσιου συμφέροντος. Η επιβολή τέτοιων νόμιμων περιορισμός είναι δυνατή εφόσον δε θίγουν τον πυρήνα του δικαιώματος και δεν αποτελούν στέρηση μέρους ή του όλου του δικαιώματος ή δεν παραβιάζουν τις βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης των μελών της κοινωνίας.

 

4. Οι περικοπές και στερήσεις κεκτημένων δικαιωμάτων που επιβλήθηκαν με βάση τα μέτρα-όρους του δανεισμού και τις πολιτειακές πράξεις εφαρμογής τους δεν είχαν το χαρακτήρα νόμιμων περιορισμών που επιτρέπει το υπερκείμενο δίκαιο. Αντιθέτως, συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και αρχών του.

 

 

 

Πειραιάς, 1 Ιουνίου 2015

 

 

 

\                                          Γιώργος Κασιμάτης

 

                        Ομ. Καθηγητής του Συνταγματικού δικαίου

 

                                    στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

 

 

 

 

 

----------------------

 

 

 

 

 

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ

 

 

 

Σε συμπλήρωση του τελικού κειμένου της έκθεσής μου, επισημαίνω και τα εξής δυο στοιχεία παραβιάσεων θεμελιωδών αρχών:

 

  1. Συνεχής παραβίαση, από το Μάιο του 2010 μέχρι τις τελευταίες εκλογές, των συνταγματικών διατάξεων και αρχών που διέπουν τη νομοθετική λειτουργία και την κανονιστική λειτουργία της εκτελεστικής εξουσίας [αντιπροσωπευτική  και κοινοβουλευτική αρχή του πολιτεύματος (άρθρα 1, 43,και 70-80 του Συντάγματος)]. Πρωτοφανείς σε μορφή και έκταση (ήταν συνεχείς και κάλυψαν το σύνολο της νομοθετικής λειτουργίας  κατά τα έτη αυτού του καθεστώτος) ήταν οι εξής παραβιάσεις, οι οποίες αφορούσαν και τη λειτουργία του πολιτεύματος και τη νομοθετική λειτουργία:

 

α.  Η συγκέντρωση σε ένα νόμο τεράστιου αριθμού αντικειμένων, ουσιαστικά και θεματικά άσχετων μεταξύ τους.

 

β. Η έκταση κάθε νόμου είναι πρωτοφανής: περιλαμβάνει συχνά πολλών εκατοντάδων σελίδων ρυθμίσεις, ώστε να καθίσταται αδύνατη και η απλή ανάγνωσή του.

 

γ. Η διαίρεση του νομοθετικού έργου γινόταν σε ελάχιστα άρθρα, ενώ κάθε άρθρο περιελάμβανε συχνά εκατοντάδες σελίδες διαφόρων ειδών νομοθετημάτων σε ατελεύτητο αριθμό υποδιαιρέσεων (τμημάτων, κεφαλαίων, παραγράφων, υποπαραγράφων, εδαφίων κ.λπ.).

 

δ. Οι περισσότεροι νόμοι της πενταετίας, συζητήθηκαν, παρά το τεράστιο μέγεθος του περιεχομένου των περισσοτέρων, με τη διαδικασία του επείγοντος, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 76 παρ. 4 και 5.

 

ε. Τεράστιος αριθμός προσθηκών και τροπολογιών κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του Συντάγματος (άρθρα 73 παρ. 3-4, 74 παρ. 3 και 5, 75 παρ. 2, 76 παρ. 3

 

στ. Πάνω από εκατό νομοθετήματα, όλα κρισιμότατα για το κοινωνικό σύνολο και για τις δεσμεύσεις της Χώρας,  (μπορείτε να βρείτε τον αριθμό στη Βουλή) θεσπίστηκαν με ΠΝΠ, χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 44 παρ. 1, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να εφαρμόζονται αμέσως, όταν δε οι Πράξεις αυτές έρχονταν στη Βουλή για κύρωση ως τετελεσμένο νομοθετικό έργο, δεν γινόταν καμιά ουσιαστική συζήτηση.

 

ζ. Για καμιά διεθνή συνθήκη, σχετική με το δανεισμό της Ελλάδας, από αυτές που κατατέθηκαν στη Βουλή για επικύρωση (δεδομένου ότι πολλές συμφωνίες δεν «πέρασαν» ποτέ από τη Βουλή για επικύρωση), δεν ακολουθήθηκε η κατά την συνήθη πρακτική και σύμφωνη με το Σύνταγμα διαδικασία. Ορισμένες από αυτές «κυρώθηκαν» (ακύρως) ως σχέδια Σύμβασης, άλλες δεν κυρώθηκαν αυτοτελώς, όπως απαιτούν οι κανόνες της νομοθετικής λειτουργίας, αλλά κρυμμένες σε κάποιο άρθρο τεράστιου νόμου (όπως, για παράδειγμα η Συνθήκη της Ευρωζώνης για το EFSF).

 

η. Παρά πολλές –τουλάχιστον δεκάδες κατ’ έτος-  κανονιστικές και ατομικές διοικητικές πράξεις (π.δ., υπουργικές αποφάσεις κ. ά), που επέβαλλαν σκληρά μέτρα, εκδόθηκαν χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρο 43 του Συντάγματος, εφαρμόστηκαν δε, παρά την ακυρότητά τους.

 

 

 

Όλες οι παραπάνω μεθοδεύσεις, που στο σύνολό τους συνιστούν σοβαρές παραβιάσεις του Συντάγματος και δημιούργησαν σοβαρές ακυρότητες του νομοθετικού έργου, αποσκοπούσαν στην ουσιαστική κατάργηση της ενημέρωσης, της συζήτησης και της ελευθερίας άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας. Έπνιξαν κυριολεκτικά κάθε δυνατότητα του αντιπροσωπευτικού σώματος να γνωρίζει τί νομοθετεί.  Η λαϊκή αντιπροσωπία, στην ουσία, δε λειτουργούσε. Η παραβίαση της δημοκρατικής αρχής, της κοινοβουλευτικής και της αντιπροσωπευτικής αρχής του πολιτεύματος, καθώς  και της άσκησης της νομοθετικής λειτουργίας είναι κατάφωρη.

 

 

 

2. Το δεύτερο στοιχείο είναι η πρωτοφανής στην ιστορία του κράτους δικαίου πληθώρα νομοθετημάτων, με τα οποία καταργείται η οποιαδήποτε, ποινική ή αστική, ευθύνη διοικητικών οργάνων, που αποφασίζουν για την επιβολή ή εφαρμογή μέτρων, με βάση τις δανειακές «υποχρεώσεις», δεδομένου ότι όλες αυτές οι πράξεις είναι συνήθως αντισυνταγματικές και ανυπόστατες, συπάγονται δε βαρύτατες ποινικές και αστικές ευθύνες.  (Πλήρη κατάλογο αυτών των αντισυνταγματικών και αντίθετων προς όλα τα επίπεδα του υπερκείμενο δικαίου νομοθετημάτων έχει καταρτίσει η Κα Πρόεδρος της Βουλής).

 

 

 

Τα νομοθετήματα αυτά αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της αρχής του κράτους δικαίου και των εγγυήσεών της που παρέχει το διεθνές και του ευρωπαϊκό δίκαιο και όλα τα συντάγματα της αστικής δημοκρατίας.

 

 

 

Πειραιάς, 2 Ιουνίου 2015

 

 

 

                                                Γιώργος Κασιμάτης