ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ FREITAG – EGGERS

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΓΙΏΡΓΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

ΕΡΩΤΗΜΑ:

Πως αντιμετωπίζουν την κρίση οι νέοι και τι θα θέλατε να συστήσετε στους νέους της Γερμανίας να προσέχουν, δεδομένης της οικονομικής αφήγησης των νεοφιλελεύθερων;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ:


        Για μας του παλαιότερους που ζήσαμε το μεταπολεμικό φοιτητικό κίνημα σε όλες του τις μορφές και εξάρσεις, η στάση των φοιτητών και της νεολαίας γενικότερα απέναντι στη βαθιά κρίση που περνά η Ελλάδα και απέναντι στην πολύ βαθύτερη παγκόσμια κρίση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος είναι απογοητευτική. Στην Ελλάδα, όπως, σίγουρα, και σε όλες τις «ανεπτυγμένες» οικονομικά χώρες, τα σημάδια της καταναλωτικής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι απλώς ορατά, αλλά πολύ βαθιά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κοινωνία των ώριμων και μεγαλύτερων ηλικιών αποκαλεί τους νέους «τα παιδιά της καφετέριας».

Ως πανεπιστημιακό δάσκαλος, θα μπορούσα να καταθέσω την ακόλουθη μαρτυρία: Όπως είναι γνωστό, το ελληνικό φοιτητικό κίνημα γνώρισε την κορύφωσή του με τις εξεγέρσεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου του 1973, που συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάρρευση της χούντας. Από τη Μεταπολίτευση και μετά, περίπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, συνέχισε με σημαντική ζωτικότητα της δράση του, εκφράζοντας –με καθυστέρηση, λόγω της δικτατορίας- και το πνεύμα του Μάη του ’68. Από τότε, το μεν αριστερό φοιτητικό κίνημα -που ήταν πάντοτε στην πρωτοπορία- εξασθένησε μέχρι πολιτικού εκμηδενισμού.  Παράλληλα, μεγάλο μέρος των φοιτητών εγκλωβίστηκε στις φοιτητικές οργανώσεις των δύο κομμάτων εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που απέκτησαν και την πλειοψηφία, με δραστηριότητες μικροπολιτικής. Η μεγάλη μάζα των φοιτητών Πέρασε στην κατάσταση της πολιτικής απάθειας και αναισθησίας, επικεντρώνοντας την προσοχή τους σε πορεία προς επαγγέλματα και γνώσεις οικονομικής απόδοσης και επιδιώκοντας την απόκτηση και χρήση των αγαθών που προσέφερε η καταναλωτική κοινωνία. Ιδιαίτερα απογοητευτική ήταν η στάση ζωής των αριστούχων προ- και μεταπτυχιακών φοιτητών, οι οποίοι, ενώ διακρίνονταν σε υψηλού βαθμού επιδόσεις στην επιστημονική γνώση, απογυμνώθηκαν από οράματα, ιδέες και ενδιαφέροντα ποιότητας κοινωνικής ζωής και φυσικά από οποιοδήποτε ενδιαφέρον ή σκέψη ανθρώπου, με την έννοια του πολίτη και του «πολιτικού όντος» του Αριστοτέλη, στρέφοντας την προσοχή τους στις κερδοφόρες γνώσεις και στην οικονομική αλλοτρίωση της προσωπικότητας.

Σε καμιά περίπτωση τα παραπάνω φαινόμενα δεν πρέπει να μας παραπλανήσει και να μας οδηγήσει στη σκέψη ότι σήμανε το «τέλος» του φοιτητικού κινήματος. Ήταν, πιστεύω, μια χειμερία νάρκη του μακρού χειμώνα, που προκάλεσαν τα «αγαθά» της βάρβαρης καταναλωτικής ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού, από την οποία άρχισε, νομίζω, η αφύπνιση. Βλέπομε, άλλωστε, σήμερα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εκλογικής διαδικασίας, ότι, μαζί με την ενίσχυση της δύναμης της αριστεράς, σαφή τα δείγματα μιας νέας αφύπνισης του φοιτητικού κινήματος. Αυτό είναι πολύ παρήγορο. Με αφετηρία το ελπιδοφόρο αυτό δείγμα,  θα ήθελα να απευθύνω προς όλους τους νέους της Ελλάδας και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος προς του έλληνες φοιτητές το ακόλουθο μήνυμα για δύο επιπέδων δράση:

          Πρώτο, αφυπνιζόμενοι από το λήθαργο της καταναλωτικής κοινωνίας και ακολουθώντας τη μεγάλη ιστορία τους στην πρωτοπορία των νέων ιδεών και των αγώνων για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, να εξεγερθούν σε ένα πανελλαδικό κίνημα αντίστασης κατά των επονείδιστων δανειακών συμφωνιών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ («Α΄και Β΄ Μνημόνιο»), που οδηγούν τον ελληνικό λαό όλο και σε βαθύτερη εξαθλίωση και την Ελλάδα στην πλήρη υποτέλεια, παραβιάζουν όλες τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δικαίου, που έχει δημιουργήσει ο ευρωπαϊκός πολιτικός και δικαιικός πολιτισμός.

Δεύτερο, να αναπτύξουν έναν αδιάκοπο και ανυποχώρητο αγώνα, συνεργαζόμενοι στενά και με τους νέους των άλλων λαών, κατά των κέντρων του συστήματος της ανθρωποφάγου εξουσίας του νέου καπιταλισμού, του χρηματοπιστωτικού, και κατά των πολιτικών υπηρετών τους στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, τα οποία είναι οι δημιουργοί και οι εκμεταλλευτές των κρίσεων των λαών.

          Το μήνυμα που θα ήθελα να απευθύνω προς τους νέους της Γερμανίας είναι το ακόλουθο:

Αφού μελετήσουν και κατανοήσουν την οικονομική πολιτική για την «αντιμετώπιση» (δηλαδή: την εκμετάλλευση) των κρίσεων των λαών της Ευρώπης, που εφαρμόζουν οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ, το οποίο εκπροσωπεί τα κέντρα του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος,

Αφού μελετήσουν ιδιαίτερα τις δανειακές συμβάσεις της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ με την Ελλάδα, η οποία χρησιμοποιείται σήμερα ως πειραματόζωο για την εφαρμογή της παραπάνω πολιτικής στην Ευρώπη, και κατανοήσουν το πραγματικό νόημα των όρων τους  που παραβιάζουν των αρχών της δημοκρατίας και τις αρχές της ευρωπαϊκής νομιμότητας,

Αφού συλλάβουν την πραγματική απειλή κατά της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους δικαίου στην Ευρώπη, κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του ευρωπαϊκού πολιτισμού και αισθανθούν βαθιά ανησυχία από τις αναλογίες της σημερινής κρίσης της δημοκρατίας με εκείνη της δεκαετίας του 1930,

Να κινητοποιηθούν για μια πανευρωπαϊκή αντίσταση κατά της νέας απειλής.

Το μήνυμα αυτό δεν είναι δικό μου. Είναι μήνυμα κάθε σκεπτόμενου Ευρωπαίου και ισχύει για όλους τους νέους της Ευρώπης.