Αυτά που οφείλει να ερωτά και να γνωρίζει

Κάθε υπεύθυνος άνθρωπος

Και κάθε υπεύθυνος πολίτης

                                     ΝΕΑ ΣΩΡΕΙΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΩΝ

ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΉ

          Κατά τη διάρκεια της αλματώδους ανάπτυξης της παγκόσμιας κρίσης του 2008, που έπληξε με τον πιο απάνθρωπο και δόλιο τρόπο την Ελλάδα το 2010, εμφανίστηκε η ευρείας γεωγραφικής έκτασης λαίλαπα της επιδημίας του covid19, που έπληξε κυρίως τις χώρες του ανεπτυγμένου οικονομικά κοινωνικοπολιτικού συστήματος του πλανήτη. Η λαίλαπα αυτή δεν είναι μια επικίνδυνη επιδημία που απειλεί τη δημόσια υγεία, αλλά μια πραγματική κρίση, όχι μόνο γιατί έχει καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία, αλλά και γιατί πλήττει και βαθύτερα τον πολιτισμό με σοβαρές παραβιάσεις των αρχών προστασίας της αξίας και της προσωπικότητας του ανθρώπου.

          Και στις δύο ιστορικά κορυφαίες κρίσεις, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τρία στοιχεία που τις συνδέουν: πρώτον, τον σύντομο χρόνο που μεσολάβησε για να ακολουθήσει η δεύτερη πριν ακόμη λήξει η πρώτη, δεύτερον, τις ριζικές για την υπόσταση του οικονομικού συστήματος συνέπειες της αντιμετώπισης και των δύο, τρίτον, την ομοιότητα του τρόπου επιβολής των μέτρων για την αντιμετώπιση και των δύο κρίσεων.

Το πρώτο στοιχείο έχει σημασία, όχι για τη βραχύτητα του χρόνου αυτήν καθ’ εαυτήν, αλλά λόγω των δύο επόμενων στοιχείων: το ότι και οι δύο κρίσεις έπληξαν στα θεμέλιά του το οικονομικό σύστημα του παραδοσιακού καπιταλισμού και το ότι το σύστημα μέτρων αντιμετώπισης των δύο κρίσεων επιβλήθηκε με τη δημιουργία ψυχολογικού τρόμου: η πρώτη για την οικονομική κατάρρευση των κοινωνιών που θα προκαλούσε και η δεύτερη για τη μαζική θνησιμότητα που θα προκαλούσε η λοίμωξη. Το ότι και οι δύο κρίσεις πλήττουν τις βάσεις του οικονομικού συστήματος εννοούμε το εξής: Πρώτον ότι και οι δύο κρίσεις έπληξαν και πλήττουν θανάσιμα τον μεσαίο χώρο των επιχειρήσεων παραγωγής οικονομικών αγαθών, οι οποίες αποτελούν τον κορμό του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος, καθώς και τον κορμό των εθνικών οικονομιών, όπου η πολιτική του εθνικού κράτους και ο ιδιοκτήτης μέσω του θεσμού προστασίας της ιδιοκτησίας παίζουν ακόμη, πολύ μειωμένο μεν, αλλά κάποιον ουσιαστικό ρόλο στην εξουσία διαχείρισης των πηγών και της επένδυσης του κεφαλαίου. Δεύτερον, και στις δύο περιπτώσεις έγινε χρήση λήψης πρωτοφανώς υπέρ-αυστηρών μέτρων «προστασίας» της οικονομίας η πρώτη και της δημόσιας υγείας η δεύτερη. Τρίτον, για την επιβολή των μέτρων χρησιμοποιήθηκαν επιτυχώς και στις δύο κρίσεις σε πλήρη έκταση οι μέθοδοι του κοινωνικού σοκ και της κοινωνικής φοβίας, κυρίως δε της πλύσης εγκεφάλου. Με αυτές τις μεθόδους, που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης και άσκησε το σύνολο των ΜΜΕ, προβλήθηκε με τον πιο εκφοβιστικό και τρομοκρατικό τρόπο η οικονομική κρίση ως καταστροφική για τις οικονομίες των χωρών και ο άγνωστος στο κοινό ιός, γνωστός όμως στην επιστήμη μεγάλων χωρών, ως άμεση απειλή της ζωής σε παγκόσμια κλίμακα, πάντοτε δε με ασαφείς επεξηγήσεις, χωρίς τεκμηρίωση και με αποκλεισμό κάθε διαλόγου, σε τέτοιο βαθμό, που θυμίζουν μεθόδους ολοκληρωτισμού. Τέταρτον, και στις δύο κρίσεις έγινε και γίνεται συνεχώς, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τόσο εκτεταμένη (από όλη τη Δύση) παραβίαση όλων των θεμελιωδών αρχών νομιμότητας: των αρχών προστασίας της αξίας του ανθρώπου, των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της δημοκρατικής αρχής, χωρίς καμιά αντίδραση σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο και με πλήρη απώλεια της κοινωνικής ευαισθησίας.

          Όλα αυτά αποτέλεσαν εξαρχής και αποτελούν βάση βαθύτερων σκέψεων. Οι σκέψεις αυτές έγιναν εντονότερες, γιατί είχαν την εμπειρία των μέτρων της πρώτης μορφής κρίσης, τα οποία απασχολούσαν συνεχώς   όσους σκεπτόμαστε δυνατά το περιεχόμενο των οποίων μας έχει απασχολήσει πολλές φορές από το 2010. Είχαμε και έχομε πια και το ιστορικό δεδομένο ότι οι κρίσεις εκείνες και καταγγελίες δικαιώθηκαν πλήρως ως προς τη βασιμότητά τους, παρά τα ποικίλα μέσα καταπολέμησής τους από τους εφαρμοστές και συνεργάτες του ολοκληρωτικού προγράμματος της «τελικής λύσης» του προβλήματος της παγκόσμιας οικονομίας.

Το Σεπτέμβριο του 2020, έχοντας μια εμπειρία μέτρων οκτώ μηνών και χρησιμοποιώντας την απλή λογική κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη, δημοσίευσα με ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου (kassimatisdimokratia.gr) κείμενο με 12 ερωτήματα προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και προς την διεθνή κοινότητα και 4 ειδικά προς την ελληνική πολιτική ηγεσία και την ελληνική ιατρική επιστήμη σχετικά με τις ασάφειες, την έλλειψη σωστής –και όχι παραπλανητικής– και πλήρους ενημέρωσης για τον ιό και την επικινδυνότητά του, τις ατέλειες της πραγματικής αντιμετώπισής του, καθώς και για τις συνέπειες των μέτρων. Πριν από κάθε ένα χωριστά και για όλα συνολικά τα ερωτήματα προηγείτο πλήρης αιτιολόγησή τους. Αντί να εκθέσομε τις θέσεις μας, προτιμήσαμε τα ερωτήματα, που πρέπει να έχει υπεύθυνος πολίτης, γιατί σήμερα, όταν κανείς υπερασπίζεται το κοινωνικό συμφέρον ή την πατρίδα του, αντιμετωπίζεται, ευνόητους λόγου ως «αντιπολιτευόμενος της δημοκρατικής κυβέρνησης», «λαϊκιστής», «εθνικιστής», «φασίστας», «αντικοινωνικός» κ.ά. Στο παρόν δημοσίευμα θα επαναλάβομε τα ίδια ερωτήματα με συμπληρώσεις και βελτιώσεις των τότε αιτιολογήσεών τους, που είναι προϊόν της μεταγενέστερης μέχρι σήμερα γνώσης και εμπειρίας.

Θέλησα να επαναδημοσιεύσω βελτιωμένες και συμπληρωμένες τις παλαιότερες σκέψεις μου, γιατί πιστεύω ότι τα αιτιολογημένα αυτά ερωτήματα για συνεχή, επί ένα σχεδόν έτος, επιβολή προληπτικών, στην ουσία τους, για την υγεία μας μέτρων, τα οποία είναι καταστροφικά για την παγκόσμια και την εθνική μας οικονομία και απειλούν ή καταπιέζουν επικίνδυνα την κοινωνική συμβίωση, την ψυχική υγεία και τον πολιτισμό του ανθρώπου, αποτελούν πρόσφορα ηθικής υποχρέωσης κάθε πολίτη και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, για να διασωθεί η σκέψη και η ελευθερία της προσωπικότητας και να καταπολεμηθεί η αγελοποίηση και η υποδούλωσή, που είδη έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Επισημαίνω δε προκαταρκτικά, όπως και τον περασμένο Σεπτέμβριο, ότι οι σκέψεις και τα ερωτήματα, που αναδημοσιεύω σήμερα μέσω της ιστοσελίδας μου και τα διαθέτω για ελεύθερη χρήση, δεν αποτελούν κανενός είδους κομματική αντιπολίτευση, ούτε, φυσικά, εκφράζουν επιστημονική αντίθεση προς την οργανωμένη και μη Ιατρική Επιστήμη –για την οποία, άλλωστε, θα ήμουν απολύτως αναρμόδιος, αυθαίρετος και προπετής. Αντίθετα, οι εν λόγω σκέψεις και τα ερωτήματα είναι προϊόν της συνείδησης ευθύνης που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος ως μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας και κάθε πολίτης μιας πολιτείας. Δεν είναι μόνο μια ηθική υποχρέωση, που επισημάναμε, αλλά η θέση τους και η αξίωση απάντησης αποτελούν θεμελιώδες δικαίωμα, το οποίο εγγυώνται το διεθνές δίκαιο και τα συντάγματα όλων των δημοκρατικών χωρών. Μοναδικός σκοπός των ερωτημάτων είναι η κίνηση κοινωνικού διαλόγου, ο οποίος αποτελεί την πηγή ύπαρξης της ανθρώπινης κοινωνίας, τη βάση της ελευθερίας του ανθρώπου και της δημοκρατίας και ο οποίος, παρα ταύτα, έχει εκλείψει από την πολιτική κοινωνία, που φαίνεται να λειτουργεί σήμερα ως αγέλη. Όπως παγίως επισημαίνω για κάθε κριτική μου σκέψη που δημοσιεύω, επαναλαμβάνω και εδώ ότι κάθε επιστημονικά θεμελιωμένη αντίρρηση σ’ αυτά είναι επιθυμητή για χάρη της αλήθειας.

ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

          Για να γίνουν κατανοητά τα ερωτήματα που θα ακολουθήσουν, επισημαίνονται ορισμένες, κατά τη γνώμη μου, κοινώς γνωστές και αποδεκτές θέσεις, στις οποίες και στηρίζονται οι απορίες μας:

1. 1.Η Επιστήμη εκφράζει –όπως και για κάθε αντικείμενο επιστημονικής γνώσης– για την εμφάνιση και εξάπλωση του ιού cοvid19, απλή αλλά υπεύθυνη γνώμη, τόσο με τη μορφή αναλυτικών οδηγιών προς το κοινό, όσο και με τη μορφή εμπεριστατωμένων και αιτιολογημένων προτάσεων προς την πολιτεία ως προς όσα επιστημονικώς γνωρίζει και όσα δεν γνωρίζει για την επικινδυνότητα του ιού και για τα επιστημονικώς κατάλληλα μέτρα προληπτικής ή κατασταλτικής αντιμετώπισής του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει –εκτός από την ηθική– και νομική ευθύνη. Η απαλλαγή από τη νομική μπορεί να θεμελιωθεί μόνο στο αν κριθεί ότι είναι δικαιολογημένο το τυχόν επιστημονικό λάθος του συγκεκριμένου γιατρού. Αυτό δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να ελεγχθεί χωρίς θεμελιωμένη επιστημονική γνωμοδότηση. Οι πολίτες γενικά είναι νομικά ελεύθεροι να ακολουθούν ή να μην ακολουθούν τις συστάσεις της Επιστήμης προς το κοινό. Αλλά οι επιστήμονες είναι υποχρεωμένοι να τις θεμελιώνουν σωστά και με βάση τις επιστημονικές τους γνώσεις.

Τελευταία δημιουργήθηκε το ζήτημα, αν ο γιατρός που έχει την αρμοδιότητα να κάνει τα εμβόλια είτε ως γιατρός του ΕΣΥ, είτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, είτε ως δωρεάν προσφερόμενος, έχει ευθύνη για οποιαδήποτε βλάβη υποστεί ο εμβολιαζόμενος, έστω και αν οφείλεται στο ίδιο το φάρμακο του εμβολίου, η απάντηση είναι, αναμφίβολα: έχει ευθύνη, όπως για κάθε ιατρική, πράξη και μπορεί να απαλλαγεί μόνα αν κριθεί ότι το λάθος του ή άγνοιά του ήταν δικαιολογημένη. Το αίτημα δε ορισμένων γιατρών να νομοθετηθεί ανεύθυνο, αν γίνει, η σχετική διάταξη νόμου θα είναι ανυπόστατη ως αντισυνταγματική.

2. Η επιβολή υποχρεωτικών μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας ανήκει αποκλειστικά στην πολιτεία, η οποία έχει η ίδια και τα εντεταλμένα όργανά της (η πολιτική ηγεσία του πολιτεύματος και τα αρμόδια όργανα της εκτελεστικής εξουσίας, νοσοκομεία κ.λπ.) την ευθύνη για τη νομιμότητα των μέτρων, καθώς και των οργάνων της δικαστικής λειτουργίας για την τήρηση της νομιμότητας. Η επιβολή των μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας αποτελεί όχι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση του κράτους, που επιβάλλει το σύνταγμα κάθε χώρας και το διεθνές δίκαιο.

3. Το κράτος και ο κάθε αρμόδιος διεθνής ή κρατικός φορέας δημόσιας εξουσίας, πριν και κατά τη διάρκεια της επιβολής των μέτρων, οφείλουν θεμελιώνονται και να ανταποκρίνονται απολύτως στις επιστημονικές θέσεις των υπεύθυνων εκπροσώπων της ιατρικής επιστήμης και να σταθμίζουν τις βλάβες, τους κινδύνους και τον βαθμό επικινδυνότητάς τους, που προκαλούν στα άλλα ζωτικά συμφέροντα και στις άλλες βασικές ανάγκες της κοινωνίας και της πολιτείας (κυριαρχία, επιβίωση, κοινωνική συμβίωση, προστασία από τις άλλες ασθένειες), βάσει δε αυτών να αποφασίζουν αιτιολογημένα την επιβολή ή μη, καθώς και την έκταση και το είδος ή τον τρόπο συνέχισής τους. Επίσης: τα μέτρα πρέπει να είναι νόμιμα, να γίνονται, δηλαδή, με νόμιμο τρόπο και με πιστή εφαρμογή των οδηγιών της επιστήμης. Δε δικαιολογούνται μέτρα τα οποία δε συνιστά η επιστήμη για τον συγκεκριμένο κίνδυνο, αλλά επιβάλλονται, για να διευκολυνθεί το κράτος στην τήρηση των νόμιμων μέτρων (για παράδειγμα, απαγορεύεται η κυκλοφορία σε ακατοίκητους χώρους, για να μην έχει το βάρος της επιτήρησης το κράτος).

5. Τα κράτος έχει την υποχρέωση, από ρητές διατάξεις του Συντάγματος και από θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του κινδύνου, να προβαίνει στην επιβολή επίταξης εργασίας και μέσων παροχής υπηρεσιών όλων των αναγκαίων κατηγοριών (ιατρικού, νοσοκομειακού, εργατικού βοηθητικού προσωπικού όλων των υπηρεσιών, φρούρησης και ελέγχου τήρησης των μέτρων κ.λπ.). Επίσης έχει την υποχρέωση να αξιοποιεί πλήρως τον εθελοντισμό και κάθε εθελοντική προσφορά από το εσωτερικό και το εξωτερικό.

6. Το κράτος έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να αξιώνει από τους οργανισμούς της διεθνούς κοινότητας, των οποίων αποτελεί μέλος, τη συμβολή τους στην αντιμετώπιση του κινδύνου, ιδίως στην περίπτωση αναγκών, η ικανοποίηση των οποίων υπερβαίνει τις δυνάμεις του.

7. Το κράτος έχει αμέριστη την ευθύνη για τη νόμιμη ενημέρωση της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, έχει την υποχρέωση από το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο για σωστή, αντικειμενική πλήρη και καθημερινή ενημέρωση του κοινωνικού συνόλου για την πορεία του κινδύνου, για την αναγκαιότητα βάσει της επιστημονικής γνώσης των επιβαλλόμενων μέτρων, για το κοινωνικό και οικονομικό κόστος των μέτρων αντιμετώπισης, καθώς και για το επιστημονικό κόστος, αποφεύγοντας, όμως, να δημιουργεί φοβίες και εσφαλμένες εντυπώσεις.

8. Το κράτος έχει την υποχρέωση να ενημερώνει επίσημα και αντικειμενικά το ίδιο την κοινωνία και να ελέγχει καθημερινά με αυστηρές κυρώσεις την ενημέρωσή της από ιδιωτικούς φορείς, και κυρίως από τα έντυπα, τα οπτικοακουστικά και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, των οποίων η ενημέρωση εκμηδενίζει την προσωπική κρίση των αποδεκτών, εμφυτεύει την ενημερωτική γνώση με τρόπους «πλύσης εγκεφάλου», δημιουργίας κοινωνικής φοβίας, τεχνητών επιθυμιών και προσδοκιών, εικονικών εντυπώσεων και παραστάσεων, εφησυχασμών, ευκολιών διαβίωσης κ.ά., μεταβάλλοντας την κοινωνία ανθρώπων σε κοινωνία αγέλης.

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Με αυτές τις θέσεις, η επιβολή των μέτρων για την αντιμετώπιση του covid19 στην Ελλάδα και διεθνώς, λόγω και της πρωτοφανούς αυστηρότητας και έκτασης και των επίσης πρωτοφανών συνεπειών του για το κοινωνικό σύνολο, είναι φυσικό να δημιουργεί σε κάθε υπεύθυνο άνθρωπο τα ακόλουθα ερωτήματα:

1. 1.Οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών, τα ΜΜΕ και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού υποστηρίζουν ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) επιβάλλει τη λήψη των επιβαλλόμενων μέτρων για την αντιμετώπιση του ιού ως απαραίτητων για την προστασία της δημόσιας υγείας. Από όσα γνωρίζομε γενικά για τις επιστημονικές ανακοινώσεις για λήψεις μέτρων προστασίας και από ό,τι προκύπτει από τη διατύπωση ανακοινώσεων του ΠΟΥ και πολλών επιστημόνων διεθνούς κύρους, οι σχετικές δηλώσεις αποτελούσαν συστάσεις ή οδηγίες. Όπως δε επισημάνθηκε από εκπροσώπους της επιστήμης, δεν μπορεί η ιατρική επιστήμη να βεβαιώσει ούτε για την καταλληλότητα, ούτε για τον τρόπο επιβολής, ούτε για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που συνιστώνται, λόγω της πλήρους άγνοιας του ιού. Τα μέτρα συνιστώνται απλώς ως προϊόν γνώσης αντιμετώπισης άλλων μικροβίων και ιών και της σημερινής εμπειρικής παρακολούθησης της πορείας εξέλιξης της ίωσης από τον covid19. Επειδή άλλο επιβολή ως απαραίτητων λόγω επιστημονικής γνώσης και άλλο σύσταση χωρίς επιστημονική ειδική γνώση, και άλλες συνέπειες έχει για το κοινωνικό σύνολο το μήνυμα της επιβολής και άλλες το μήνυμα της σύστασης:

Ερωτάται:

Η θέση του ΠΟΥ και της ιατρικής επιστήμης είναι γνωμοδοτική σύσταση μέσων πρόληψης της μετάδοσης πλήρως ή πόσο αγνώστου ή γνωστού ιού, οι δε οδηγίες που παρέχουν με ποιο βαθμό επιστημονικής βεβαιότητας για την αποτελεσματικότητά τους παρέχονται;

Την απάντηση πρέπει να δώσει και ο ΠΟΥ και η ελληνική ιατρική επιστήμη, είναι δε άμεσα αναγκαία για τον προσδιορισμό της ευθύνης των οργάνων της πολιτείας.

1. 2.Ο ΠΟΥ δημιούργησε νέο όρο για την επιδημία του covid19, τον όρο «πανδημία» και την παρουσίασε με χαρακτηρισμούς και δηλώσεις πολύ μεγάλης επικινδυνότητας.

Ερωτάται:

Σε σύγκριση με άλλες μέχρι σήμερα γνωστές επιδημίες μεγάλης θνησιμότητας και ευρείας διεθνούς εξάπλωσης και με βάση την πραγματική έκταση εξάπλωσης του κορωνοϊού, είναι επιστημονικά δικαιολογημένος ο νέος όρος «πανδημία» και η επισήμανση της υψηλής επικινδυνότητάς του, που εντείνουν τη φοβία;

Υπάρχει επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση; Η απάντηση έχει σημασία για την επίδραση που ασκεί ο όρος στους μη ειδικούς και για την ευθύνη της ιατρικής επιστήμης που τον καθιέρωσε.

1. 3.Οι ασάφειες και οι αστάθειες της ιατρικής επιστήμης ως προς τα μέτρα και τους τρόπους αντιμετώπισης της επιδημίας είναι, ως ένα λογικό σημείο κατανοητές, λόγω της άγνοιας του ιού και των ιδιοτήτων του. Αυτή που δεν είναι κατανοητή είναι η παλινδρόμηση ως προς τη χρησιμότητα της μάσκας, ενός τόσο απλού, συνηθισμένου και ανέκαθεν γνωστού μέσου προφύλαξης από λοιμώξεις. Η παλινδρόμηση συνίστατο από απρόσφορη και βλαβερή (αρχικά), μέχρι απολύτως απαραίτητη (σήμερα). Η παλινδρόμηση έγινε και από τον ΠΟΥ! Το περίεργο δε είναι –αυτό που δημιουργεί στο αδαές κοινό δικαιολογημένες υποψίες– ότι η παλινδρόμηση συμπίπτει και με την αθρόα παραγωγή μασκών.

Ερωτάται:

Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια επεξήγηση για την παλινδρόμηση αυτή ενός τόσο συνηθισμένου μέτρου; Ήταν τόσο δύσκολο επιστημονικά να διαγνωσθεί εξαρχής η χρησιμότητα ή μη αυτού του μέτρου;

1. 4.Η συνεχής απασχόληση των ΜΜΕ και της επίσημης ενημέρωσης του κράτους έχει εκτοπίσει σε δεύτερη θέση όλα τα μεγάλα παγκόσμια και εθνικά θέματα. Η ευθύνη ανήκει στο κράτος και κυρίως στα αρμόδια όργανά του για τον έλεγχο νομιμότητας των εν λόγω μέσων, με πρώτο το ΕΣΡ.

Ερωτάται:

Δικαιολογείται το φαινόμενο αυτό για την καταπολέμηση του ιού από πολιτική άποψη και από την άποψη της ιατρικής επιστήμης;

1. 5.Η ενημέρωση γίνεται με ανακοίνωση απόλυτων αριθμών κρουσμάτων και θανάτων, χωρίς συγκριτικά στοιχεία (με ποσοστό πληθυσμού και με αντίστοιχα ποσοστά άλλων, μεταδοτικών και μη, ασθενειών και πάντοτε με ύφος άμεσης και καταστροφικής απειλής της όλης κοινωνίας και με εικόνες τρόμου από την νοσοκομειακή περίθαλψη. Επίσης, δεν έγινε, ούτε γίνεται ενημέρωση με συγκριτικά στοιχεία ούτε των μέτρων που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση του covid19 σε σχέση με τα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση άλλων γνωστών διεθνούς εμβέλειας θανατηφόρων ιώσεων και επιδημιών, ούτε του αριθμού των κρατών, μεταξύ εκείνων στα οποία εξαπλώθηκε και σε εκείνα στα οποία δεν εξαπλώθηκε ο ιός.

Ερωτάται:

Είναι αυτή σωστή και νόμιμη ενημέρωση, με βάση τις διεθνείς αρχές υπευθυνότητας και νομιμότητας;

Η απάντηση έχει θεμελιώδη σημασία για την ευθύνη των ΜΜΕ και του κράτους για τις δικές του ενημερώσεις και για την άσκηση της εποπτείας νομιμότητα των ΜΜΕ

1. 6.Από την εμπειρία όλων μας έχει γίνει γνωστό ότι οι συνέπειες των μέτρων που έχουν επιβληθεί έχει εκτεταμένες συνέπειες στη δημόσια υγεία, κυρίως με κρούσματα ψυχικών, ψυχοσωματικών διαταραχών και ασθενειών, αυτοκτονιών κ.ά.

Ερωτάται: Γιατί δεν υπάρχει δημόσια ενημέρωση για τις συνέπειες αυτές, ούτε οδηγίες της ιατρικής επιστήμης για την αντιμετώπισή τους; Δεν είναι γνωστή η υποχρέωση αυτή, που επιβάλλουν τα συντάγματα και το διεθνές δίκαιο για την τήρηση της δημοκρατικής αρχής και για την προστασία της αξίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου;

Η απάντηση και εδώ έχει θεμελιώδη σημασία για την ευθύνη των επίσημων διεθνών και εθνικών οργανώσεων υγείας και για την ευθύνη των επαγγελματιών ιατρών και των συλλογικών τους οργάνων των ιατρών , φυσικά δε και για την ευθύνη του κράτους

1. 7.Είναι γνωστό ότι η πρωτοφανής σωρεία και αυστηρότητα των μέτρων πρόληψης και νοσηλείας των θυμάτων της επιδημίας μείωσε σοβαρά τις δυνατότητες του ισχύοντος συστήματος υγείας ακόμη και των οικονομικά ισχυρών χωρών, για δε την Ελλάδα και άλλες οικονομικά ασθενείς χώρες υπήρξε καταλυτική.

Ερωτάται:

Δεν θα έπρεπε, με βάση τις ίδιες αρχές διεθνούς και συνταγματικής νομιμότητας και πολιτικού ήθους, να υπάρχει σχετική ενημέρωση τόσο για την αύξηση της θνησιμότητας από όλα τα άλλα νοσήματα, λόγω αυτής της επιβάρυνσης του συστήματος υγείας, όσο και για τα μέτρα που ελήφθησαν ή λαμβάνονται για την αντιμετώπιση αυτής της συνέπειας; Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουν οι πολίτες, αν η συνέπεια αυτή έχει σταθμιστεί με τα προληπτικά μέσα κατά του κορωνοϊού, που την προκαλεί;

1. 8.Χωρίς να μπορεί κανείς απλός πολίτης να προβεί σε ποσοτικό προσδιορισμό, έχουν όλοι συνειδητοποιήσει το τεράστιο–πρωτοφανές, θα έλεγα, στην ιστορία της ανθρωπότητας– οικονομικό και κοινωνικό κόστος των μέτρων αντιμετώπισης της επιδημίας. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα οι μεγαλύτεροι παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) μας δίνουν κυνικότατα εικόνες της πρωτοφανούς αυτής παγκόσμιας καταστροφής.

Ερωτάται:

Δεν θα έπρεπε, με βάση πάντοτε των ίδιων αρχών, να υπάρχει ενημέρωση ή ελευθερία διαλόγου; Πρώτον, για την τάξη μεγεθών του οικονομικού κόστους, τόσο της κατηγορίας των δαπανών του κράτους, όσο και του αρνητικού κόστους της δημόσιας και της ιδιωτικής οικονομίας (δημοσίων εσόδων, δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού, εισοδημάτων, οικονομικών αποτελεσμάτων επιχειρήσεων, πτωχεύσεων, «κλεισίματος» επιχειρήσεων κ.λπ.); Δεύτερον, για τις κύριες κατηγορίες του κοινωνικού κόστους (πολιτισμού, παιδείας, εκπαίδευσης, έρευνας, παραγωγικότητας, κ.λπ.); Τρίτον, στοιχείων σύγκρισης όλων ή έστω μερικών κατηγοριών κόστους με αντίστοιχα κόστη αντιμετώπισης άλλων μεγάλων επιδημιών και γενικά εθνικών κινδύνων;

1. 9.Σε μεγάλες κρίσεις και γενικά σε περιπτώσεις μεγάλης έκτασης οικονομικών ζημιών και περιπτώσεων σοβαρής βλάβης θεσμών και συστημάτων κοινωνικών υπηρεσιών, αρχίζει διάλογος προβλέψεων αποκατάστασης και επίσημου σχεδιασμού τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Στην παρούσα τόσο σοβαρή και καταστροφική κρίση, δεν ακούγεται τίποτε σοβαρά οργανωμένο. Αντίθετα, υπάρχει πλήρης σιωπή, χωρίς να έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά καμιά σοβαρή πρόβλεψη για το τέλος της κρίσης, ούτε κανένας γνωστός σοβαρός σχεδιασμός για την επόμενη μέρα από κράτος ή από διεθνή οργανισμό. Το χειρότερο δε, που αποτελούσε πάντοτε έγκλημα ολοκληρωτικών καθεστώτων, είναι ότι , ως προς αυτό, ο διάλογος είναι defactoπλήρως αποκλεισμένος. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι αποτελεί βαρύτατο έγκλημα.

Ερωτάται:

Μπορεί να εξηγηθεί αυτή η επιβολή σιωπής; Δεν δημιουργεί δικαιολογημένες υποψίες στην πάσχουσα κοινωνία; Δεν αφήνει στο σκοτάδι τις πολιτικές κοινωνίες να κρίνουν την πολιτική αντιμετώπισης τόσο σοβαρής κρίσης, όπως επιτάσσει η δημοκρατική αρχή; Έπαυσε να υπάρχει ελευθερία του λόγου και της διάδοσης της γνώμης και της σκέψης;

10.Σε περιπτώσεις τέτοιων σοβαρών καταστάσεων ένδειας, αναπτύσσονται συνήθως ποικίλα φαινόμενα, νόμιμα και νομιμοφανή, εμπορικής εκμετάλλευσης αναγκών που δημιουργεί κάθε κρίση. Υπήρξαν, ασφαλώς, και στην παρούσα κρίση της επιδημίας. Το πιο εμφανές και γνωστό σε όλους είναι η νομιμοφανής εμπορία της μάσκας. Είναι γνωστό ότι το κόστος παραγωγής είναι πάρα πολύ χαμηλό, αλλά στον καταναλωτή φθάνει σε τιμή από εικοσαπλάσια και πάνω του κόστους (2.000%!). Λόγω του ότι το εμπόρευμα είναι φθηνό, δεν δημιούργησε κοινωνική έκρηξη. Ωστόσο η κερδοσκοπία φαίνεται απαράδεκτη και εγκληματική.

Ερωτάται:

Γιατί δεν υπήρξε κρατικός έλεγχος μέχρι σήμερα; Γιατί δεν ελήφθησαν κοινωνικά μέτρα, που λαμβάνονται συνήθως σε τόσο βαριές οικονομικές κρίσεις που πλήττουν τους ανθρώπους χαμηλών εισοδημάτων, όπως ενοικιοστάσια φτωχών κατοικιών και μικρών καταστημάτων, διατιμήσεις βασικών αγαθών διατροφής και ένδυσης κ.λπ.; Ήταν ανέφικτο να προσφερθεί εξαρχής αυτό το μέσο στο ευρύτερο κοινό δωρεάν και με βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.

11.Ειδικά ερωτήματα για την επιβολή των μέτρων στην Ελλάδα:

Όλα τα προηγούμενα ερωτήματα δεν απευθύνονται μόνο στη διεθνή κοινότητα και στις χώρες της Δύσης, που κυβερνώνται επίσημα με δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά και προς την πολιτική ηγεσία και την ηγεσία της ιατρικής επιστήμης της χώρας μας. Ωστόσο, στην Ελλάδα έχομε και ειδικά ερωτήματα, λόγω των πολλών ιδιαιτεροτήτων, θετικών και αρνητικών, που την διακρίνει από τις άλλες δημοκρατικές χώρες. Τα ερωτήματα αυτά είναι τα ακόλουθα:

α. Είναι γνωστή η πολλαπλή ελλειμματικότητα του ΕΣΥ, για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών της υγείας που παρέχει υποχρεωτικά το κράτος. Είναι, επίσης, γνωστό ότι η πολιτική ηγεσία διέθεσε τα μέσα αντιμετώπισης της επιδημίας αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά από το ήδη έλλειμμα του ΕΣΥ, του οποίου η αντοχή και η αποτελεσματικότητα ήταν φυσικό να υποστούν πολύ μεγαλύτερη κάμψη από όσο σε άλλες χώρες, με σοβαρές συνέπειες για την οφειλόμενη περίθαλψη και προστασία των Ελλήνων πολιτών από όλες τις άλλες ασθένειες.

Ερωτάται:

Πρώτον, γιατί δεν επιστρατεύθηκαν τα ιδιωτικά ιατρεία, όπως ορίζει το Σύνταγμα, και όλοι οι ιδιώτες που ασκούν οποιοδήποτε ιατρικό ή νοσηλευτικό επάγγελμα για άμεση παροχή υπηρεσιών για την αντιμετώπιση όχι μόνο του κορωνοϊού, αλλά και κάθε ασθένειας είτε δωρεάν, είτε έστω με χαμηλή αποζημίωση για το κόστος παροχής των υπηρεσιών (μεταφορικών, φαρμακευτικών κ.ά.).;

Δεύτερον, γιατί δε χρησιμοποιήθηκαν οι εθελοντές, που πρόθυμα και σε μεγάλο αριθμό προσφέρθηκαν να προσφέρουν δωρεάν τις κάθε είδους υπηρεσίες τους, πού είχε ανάγκη το κράτος και το ΕΣΥ για όλες τις ασθένειες: νοσηλευτικές, βοηθητικές νοσηλείας, βοηθητικές της λειτουργείας των νοσοκομείων (γραμματειακές, τεχνικές, καθαριότητας κ.ά.), καθώς και βοηθητικές εργασίες αντίστοιχων υπηρεσιών του κράτους, όπως εκείνες για τον έλεγχο τήρησης των υποχρεωτικών μέτρων, για την παροχή πληροφοριών σχετικά με κάθε είδους ερωτήματα σχετικά με την προστασία της υγείας των πολιτών κ.ά.;

Τρίτον, στο βαθμό που δεν επαρκούσαν οι εθελοντές, γιατί δεν έγινε επίταξη αντίστοιχων υπηρεσιών πολιτών, επιστημόνων κ.ά. κατηγοριών πολιτών για την κάλυψη των κενών;

Τέταρτον, το γεγονός της γνωστοποίησης από επίσημα χείλη του δημόσιου τομέα νοσοκομειακής περίθαλψης, ότι το κράτος διέθεσε αρχικά 500 κλίνες για τα κρούσματα του κορωνοϊού, ενώ υπήρχαν 2.500 κλίνες διαθέσιμες από κλινικές του ιδιωτικού τομέα, των οποίων δεν είχε γίνει χρήση, δημιουργεί την απορία: γιατί το κράτος δεν χρησιμοποίησε τις δυνατότητες αυτές και, αν δεν προσφέρονταν εθελοντικά, γιατί δεν προέβη σε επίταξη, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα; Αλλά και μέχρι σήμερα, γιατί δεν έχει γίνει γνωστό με πλήρη ενημέρωση του κοινού, αν έχουν εξαντληθεί όλα τα μέσα που διαθέτει ο ιδιωτικός τομέας υγείας και χορηγιών, και τι ποσοστό μέσων και προσωπικού έχει αφαιρεθεί από το ΕΣΥ;

β. Όταν επιβάλλονται ή συνιστώνται μέτρα ή προσφέρονται υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο για οποιοδήποτε σκοπό, δημιουργούνται πάντοτε απορίες και παρέχονται σχεδόν πάντοτε σχετικές πληροφορίες από τις αρμόδιες αρχές ή από ειδικά κέντρα ή σταθμούς πληροφοριών για την τήρηση ή χρήση τους. Είναι δε γνωστό ότι προσφέρονται επίσης και πληροφορίες για διευκόλυνση ιδιωτών σχετικά με την κίνηση και την ικανοποίηση αναγκών και ενδιαφερόντων τους σε ξένο περιβάλλον (τουριστικές, κυκλοφοριακές, υγειονομικές, κ.ά.). Στην προκείμενη περίπτωση της αντιμετώπισης του κορωνοϊού, ενώ αυτό έχει αναδειχθεί σε πρώτο θέμα επικινδυνότητας για το σύνολο της κοινωνίας και έχουν επιβληθεί τα πιο σκληρά μέτρα αντιμετώπισής του, αφενός μεν κάθε δημόσια ανακοίνωση βρίθει από ασάφειες και αφετέρου είναι ολοσχερώς αποκλεισμένη κάθε υπεύθυνη δημόσια πληροφόρηση (έχω και προσωπική εμπειρία) σχετικά με διευκρίνιση ακόμη και αδικαιολόγητων ασαφειών, όπως είναι αποκλεισμένη η πληροφόρηση για οποιαδήποτε απορία που αφορά την τήρηση των μέτρων και την προστασία του κοινού. Οι ασάφειες και η έλλειψη δυνατότητας διευκρινίσεων συνεχίζουν μέχρι σήμερα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο επιβολής μέτρων.

Ερωτάται:

Πρώτον, γιατί λείπει αυτή η οργάνωση παροχής πληροφοριών από ειδικά κέντρα, στελεχωμένα, για λόγους οικονομίας, και από προσωπικό εθελοντών ή προσώπων με επίταξη υπηρεσιών, που θα εκπαιδεύονταν με ένα πρόγραμμα ολιγόωρης εκπαίδευσης;

Δεύτερον, γιατί υπάρχουν κατάφωρες ασάφειες τόσο ως προς την ενημέρωση για τους κινδύνους, όσο και ως προς τον προσδιορισμό των μέτρων, χωρίς δυνατότητα διευκρίνισης;

Τρίτον, γιατί τόσες κρίσιμες ασάφειες για την προστασία των ευπαθών κατηγοριών: ασάφεια ως προς τον προσδιορισμό των ευπαθών (μόνο με υπερβολικά μακρύ ηλικιακό προσδιορισμό, χωρίς παθολογικά κριτήρια), ασάφεια ως προς τη θνησιμότητά τους (χωρίς τη διευκρίνιση ποσοστού θανάτων από υπάρχον νόσημα ή άμεσα ή μόνο από κορωνοϊό, καθώς ως προς τη θνησιμότητα μεταξύ των ανηκόντων στην εν λόγω κατηγορία χωρίς προσβολή από τον ιό και εκείνων που προσβλήθηκαν), ασάφεια ως προς το αν τα μέτρα για τις ευπαθείς κατηγορίες, αποτελούν απλή σύσταση πρόνοιας, ενώ υποχρέωση μόνο όταν προσβληθούν, όπως ισχύει σε άλλες χώρες και όπως απαιτεί η διεθνής και συνταγματική νομιμότητα;

Τέταρτον, Δεν θα απαιτούσε κανείς από το ανοργάνωτο κράτος της χώρας μας να παρέχει πλήρεις υπηρεσίες πρόνοιας (διαβίωσης και περίθαλψης) στους ευπαθείς που βρίσκονται σε σύσταση κατ’ οίκον προφύλαξης, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί, όμως, δεν οργανώθηκε από το κράτος παροχή υπηρεσιών στοιχειώδους πρόνοιας κατ’ οίκον με εθελοντές και, εν ανάγκη, με επίταξη υπηρεσιών, για να μην πεθάνουν πολλοί–όπως έγινε– από εγκατάλειψη;

γ. Στην Ελλάδα επιβλήθηκαν και επιβάλλονται μέχρι σήμερα μέτρα εντελώς παράλογα, τα οποία δεν είχαν καμιά λογική σχέση με την ιατρική επιστήμη για την πρόληψη από τον ιό. Αντίθετα συνέβαλλαν στην ανάπτυξη τόσο του πανικού, όσο και των ψυχοσωματικών και σωματικών ασθενειών. Πρέπει δε να επισημάνομε ότι η επιβολή παράλογων και άσχετων με την ιατρική επιστήμη μέτρων όχι απλώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά και γεωμετρικά αυξάνεται.

Ερωτάται για παράδειγμα:

Σε τί εξυπηρετεί η απαγόρευση μετάβασης μεμονωμένων ατόμων σε ακατοίκητες και εξοχικές περιοχές για αναψυχή, για πεζοπορία ή άλλη άσκηση, για μάζεμα άγριων χόρτων και καρπών;

Σε τί εξυπηρετεί η απαγόρευση του ατομικού ψαρέματος για άσκηση, αναψυχή ή για το πιάτο του φτωχού με βάρκα ή με αγκίστρι από την ξηρά σε περίπτωση που η παραλία ήταν μακριά από την κατοικία;

Σε τι εξυπηρετεί η απαγόρευση ατομικής ή οικογενειακής μετάβασης για αναψυχή ή για άσκηση με κολύμπι σε ερημικές παραλίες;

Η τυχόν απάντηση, ότι το κράτος δεν είχε επαρκές προσωπικό για έλεγχο περιπτώσεων συγκέντρωσης προσώπων σε «παρέες», είναι αδικαιολόγητη, λόγω της δυνατότητας των μέσων χρησιμοποίησης εθελοντών ή της επίταξης υπηρεσιών.

δ. Είναι γενικά γνωστός ο πλήρης αποκλεισμός από τα μεγάλα (κυρίως) έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ για τη δημοσίευση ερωτημάτων, όπως τα παρόντα, τεκμηριωμένων γνωμών, πληροφοριών, σοβαρής κριτικής, κ.ά. –έχω δε πολλαπλή και επανειλημμένη προσωπική εμπειρία αυτού του γεγονότος. Γνωρίζουν δε οι πάντες ότι αυτό αποτελεί βαρύτατη προσβολή της δημοκρατικής αρχής, της ελευθερίας του τύπου, της ελευθερίας έκφρασης και διάδοσης της γνώμης και της όλης λειτουργίας του πολιτεύματος.

Ερωτάται:

Γιατί δεν υπήρχε καμιά παρέμβαση ή έστω εξήγηση από την πολιτική ηγεσία και από τους αρμόδιους οργανισμούς ελέγχου (ΕΣΡ, ενώσεις δημοσιογράφων κ.λπ.); Μήπως ο αποκλεισμός της ελευθερίας του τύπου αποτελεί «δικαίωμα» της «ελευθερίας των επιχειρήσεων του τύπου»;

12. Φεύγοντας από το στενό οπτικό πεδίο της Ελλάδας και επιστρέφοντας στο διεθνές επίπεδο, παρατηρούμε τις καταστροφικές συνέπειες του πανικού, οι οποίες ήταν γνωστές από παλαιότερες μάστιγες επιδημιών και πολέμων σε πολλούς λαούς. Από την σχετικά πιο πρόσφατη μάστιγα της φυματίωσης είναι και από την επιστήμη μελετημένες οι κοινωνικές συνέπειες του αντίστοιχου πανικού εκείνης της εποχής. Σήμερα, ο πανικός του κορωνοϊού είναι παγκοσμίως κατάφωρος, όπως είναι επιστημονικά γνωστή και η μέθοδος δημιουργίας πανικού ή τρόμου, ή σοκ για την επιβολή θελήσεων και μέσων εξουσίασης. Είναι επίσης επιστημονικά μελετημένες σε βάθος: η επιβολή των οπτικοακουστικών μέσων ενημέρωσης στην ανθρώπινη προσωπικότητα, η δημιουργία της «πλύσης εγκεφάλου», η εμφύτευση έτοιμης γνώσης και τελικά η τραγική συνέπεια της «αγελοποίησης» της ανθρώπινης κοινωνίας και της νέκρωσης της ελεύθερης και δημιουργικής προσωπικότητας. Είναι επίσης γνωστές οι συνέπειες υγείας από τον πανικό και την αγελοποίηση του ανθρώπου. Όλες αυτές οι μέθοδοι εφαρμόζονται σήμερα για την επιβολή των μέτρων αντιμετώπισης της επιδημίας του κορωνοϊού, με πρωτοφανώς εκτεταμένη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών νομιμότητας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη.

Ερωτάται:

Γιατί δεν υπάρχει καμιά παρέμβαση των διεθνών οργανισμών για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Συγκεκριμένα:

Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει καμιά παρέμβαση ή επεξήγηση του ΠΟΥ, του ύπατου φύλακα της υγείας του ανθρώπου, για τις παραβιάσεις εις βάρος της δημόσιας υγείας, που γίνονται καθημερινά σε σχέση με την εφαρμογή των μέτρων προστασίας;

Δεύτερον και κρισιμότερο: Γιατί δεν υπάρχει καμιά κίνηση και καμιά παρέμβαση του ύπατου φύλακα των θεμελιωδών αρχών νομιμότητας και της προστασίας της αξίας και των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών; Μήπως βρισκόμαστε μπροστά στο αντίστοιχο φαινόμενο του τέλους της «Κοινωνίας των Εθνών», που έχε παραλύσει μπροστά στην επερχόμενη λαίλαπα του φασισμού και του εθνικοσοσιαλσμού; Μήπως, είναι στον ορίζοντα καμιά άλλη λαίλαπα, που έχει παραλύσει τον ΟΗΕ;

13.Το τελευταίο   «σωτήριο» μέτρο της όλης σειράς μέτρων που έχουν νομικά και ψυχολογικά επιβληθεί στις κοινωνίες των χωρών, που ανήκουν στο ίδιο σύστημα οικονομικής εξουσίας είναι το εμβόλιο. Θα περίμενε κανείς το εμβόλιο να έχει ανακαλυφθεί από τα ύψιστου κύρους επιστημονικά κέντρα των μεγάλων χωρών και να διατεθούν από τα αντίστοιχα κράτη, και όχι από ιδιωτικές επιχειρήσεις, που από τη φύση τους είναι κερδοσκοπικές. Ανεξάρτητα, πάντως, από αυτό και όλα τα σχετικά με αυτό, το εμβόλιο, ως προληπτικό μέτρο σωματικής επέμβασης στον άνθρωπο δεν μπορεί, κατά το Σύνταγμα και σύμφωνα με την διεθνή προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, να θεσπιστεί ως υποχρεωτικό, ούτε να συνδεθεί με κυρώσεις, ούτε άμεσες ούτε έμμεσες. Το «πιστοποιητικό εμβολιασμού» που συζητείται δεν μπορεί να έχει καμιά ισχύ για οποιαδήποτε εκτός ιατρικής περίπτωση διαβίωσης του κατόχου του. Εάν, για παράδειγμα, εταιρείες ή οργανισμοί συγκοινωνιών και μεταφορών ζητούν ως προϋπόθεση της παροχής των υπηρεσιών τους, πιστοποιητικό, αυτό είναι παράνομο, ως αντίθετο στο Σύνταγμα και στο διεθνές δίκαιο και έχουν αστική ευθύνη για οποιαδήποτε ζημία προκαλέσουν. Εάν αυτές τις επεμβάσεις τις δικαιώσουν τα δικαστήρια, όπως και στο παρελθόν τα «μνημόνια», τότε θα επιβεβαιωθεί άλλη μια φορά η συμμετοχή τους στην πορεία προς την κατάλυση των αρχών νομιμότητας που ισχύουν σήμερα.

Ερώτημα: Γιατί συζητά το θέμα αυτό η Κυβέρνηση; Γιατί διαφημίζει με ένταση και με μέσα δημιουργίας πολλαπλών φοβιών τη διάδοσή του, όταν, μάλιστα, έχει αμφισβητηθεί παγκοσμίως από επιστήμονες κύρους και εκκρεμούν σοβαρές δίκες σχετικά με την καταλληλότητα και την επικινδυνότητά του; Γιατί δεν υπάρχει μια επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση και γιατί δεν επιτρέπεται ο δημόσιος διάλογος;

14.Τελικό ερώτημα:

Δεν πρέπει να δοθεί απάντηση στα ερωτήματα;

Θα πρέπει ο άνθρωπος να παραιτηθεί από το φυσικό του δικαίωμα, το οποίο τον διακρίνει από τα άλλα ζώα: να ρωτά και να διερωτάται και το οποίο σήμερα είναι και διεθνώς και συνταγματικά εγγυημένο δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη;

Όλα αυτά τα ερωτήματα, που είχα διατυπώσει τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν απαντήθηκαν ποτέ, όπως ήταν, άλλωστε, αναμενόμενο. Δεν απαντήθηκαν, όχι προς εμένα, γιατί δεν ήταν προσωπικά τα ερωτήματα, αλλά κοινωνικά, αλλά δεν απαντήθηκαν με ανακοινώσεις και ενημερώσεις προς το κοινό, όπως όφειλαν οι αρμόδιοι: ούτε από τον ΠΟΥ, ούτε από άλλους διεθνείς οργανισμούς, ούτε από κάποια κυβέρνηση κράτους που πλήττεται, ούτε, βέβαια, από την ελληνική κυβέρνηση, ούτε από κάποιο κόμμα της Βουλής, ούτε από τον Ιατρικό ή τον Δικηγορικό Σύλλογο ή την Ιατρική Σχολή. Αυτή η απόλυτη επίσημη σιωπή αποδεικνύει, δυστυχώς, την πραγματική αλήθεια που υπονοούν τα ερωτήματα. Η αλήθεια αυτή, από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα, αποκαλύπτεται διεθνώς όλο και περισσότερο. Αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα ότι οι δυνάμεις του παραδοσιακού οικονομικού συστήματος, του ανεξέλεγκτου κεφαλαίου, έχουν επιβληθεί με τον ψυχολογικό βομβαρδισμό μιας πολύ ευπαθούς καταναλωτικής κοινωνίας και συνεχίζουν μέχρι την τελική της παράδοση σε ένα νέο οικονομικό σύστημα, που θα έχει καταλύσει τον μεσαίο οικονομικό χώρο. Δεδομένου δε ότι ο μεσαίος οικονομικός χώρος αποτελεί τον κοινωνικό κορμό ενός κράτους και της όλης οικονομικής του αυτοτέλειας, καθώς και της πολιτικής του κυριαρχίας, οι πανίσχυρες δυνάμεις κεφαλαίου του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μπορούν να ελέγχουν τη ζωή και την οικονομία όλων των χωρών που υπάγονται στο εν λόγω σύστημα. Βέβαια, το εμπόδιο είναι ότι δεν έχουν αυτές οι δυνάμεις στο σύστημά τους πολύ μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Δεν είναι δε ποτέ δεδομένη, ούτε υπήρξε ποτέ τελικά η συναίνεση της κοινωνίας για «τελικές λύσεις».

 Γιώργος Κασιμάτης

Κύθηρα, Ιανουάριος 2021